"Couveusekind ben je voor het leven"

Moeilijke start

Peter windt er geen doekjes om. Hij kende een moeilijke start. Toen hij op 15 februari 1990 ter wereld kwam, was zijn lichaam daar nog lang niet klaar voor. Hij belandde zoals zoveel te vroeg geboren kinderen in een couveuse. Pas op 4 juli van datzelfde jaar was hij voldoende aangesterkt om naar huis te komen.
"Ik bracht die eerste maanden door onder de goede zorgen van mijn ouders, neonatoloog Christina Vandeputte en het verpleegteam in het Sint-Augustinusziekenhuis. Mijn tweelingbroer Koen was te zwak en overleed al na twee dagen. Ook ik heb moeten vechten om te mogen leven. De sporen daarvan draag ik tot vandaag met me mee", vertelt hij openhartig. 

Blijvende littekens, zowel fysiek als mentaal

"Ik heb het niet alleen over de putten in mijn borstkas, die ontstonden door zo lang aan een beademingstoestel gekluisterd te liggen, of over de littekens in mijn handen van de vele naaldprikken. Ze zijn er de oorzaak van dat ik nog altijd huiver bij elk ziekenhuisbezoek. Ik zal ook nooit spontaan bloed geven. Dat is te traumatisch. Mijn uiterlijk maakte me op de lagere school een gemakkelijk slachtoffer voor pesters. Ook voor m'n motoriek, om te leren spreken, lezen en rekenen waren heel wat extra inspanningen nodig."

Blijven vechten

"Ik heb vanaf het prille begin van mijn leven moeten vechten en ben dat blijven doen", vertelt Peter, "maar opgeven stond niet in mijn woordenboek. Stilletjes aan, op mijn eigen tempo, ben ook ik opgegroeid en opengebloeid."
Intussen is Peter een gezonde, verstandige en ondernemende jongeman. Hij voelt zich sterk genoeg om voor anderen te zorgen. Hij werkt als logistiek medewerker in een woonzorgcentrum. En Peter meent dat hij ook wat kan betekenen voor wat hij zelf zijn lotgenoten noemt, wetende dat je die moeilijke start levenslang met je meedraagt. 
"Ik ben ervan overtuigd dat heel wat jongvolwassen ex-couveusekinderen zich herkennen in mijn verhaal", vertelt Peter, terwijl hij de pas gedrukte folder toont van zijn nieuwe vereniging. "Natuurlijk is het krijgen van een te vroeg geboren kind ook voor de ouders een harde noot om kraken, maar voor hen bestaan al langer heel wat organisaties en hulpgroepen. Ik wil er zijn voor wie zelf in de couveuse lag."