Ida verlaat Engeland voor voetballer Victor Mees: “Mijn ouders zijn altijd smoorverliefd geweest”

“Mijn ouders zijn heel hun leven smoorverliefd op elkaar geweest”, vertelt Vic Mees, de zoon van Ida France en Victor Mees. Zijn ouders zijn ondertussen beiden overleden, maar Vic kent hun liefdeshistorie als geen ander. Het is een verhaal dat veel verteld werd ten huize Mees-France.

De Tweede Wereldoorlog is volop gaande wanneer Ida France haar thuisland, Groot-Brittannië, verruild voor België. Verschillende Belgische dorpen en steden, zoals Antwerpen, zijn al bevrijd, maar ‘den Duits’ vecht terug met vliegende bommen. “Heel wat mannelijke soldaten zijn ten velde al aan het strijden, dus worden de vrouwen ingeschakeld om radarposten te bemannen en de zogeheten V-bommen op te sporen”, vertelt Mees.

Vrouwen in Uniform

Ida komt samen met zo’n 300 andere vrouwen in een kamp in Schoten terecht. Na haar werkuren gaat ze al eens graag met wat vriendinnen op café. “Het is zo dat ze mijn vader leert kennen. De ouders van mijn vader hadden namelijk een café in Schoten waar mijn moeder al eens graag zat.” Daar vallen de dames enorm op, want vrouwen in uniform zijn die tijd niet veel gezien.

“Mijn vader mocht toen nog niet in het café komen, want hij was nog geen 18 jaar. Mijn moeder is vier jaar ouder. Ze zag hem enkel toen mijn vader vlak na schooltijd met zijn fiets door het café naar het woongedeelte ging. Hij viel op bij de dames, want met zijn blonde haren en witte glimlach was hij een schone jongen”, lacht Mees.

Wanneer Victor 18 jaar wordt, wordt dat uitgebreid in het café gevierd. Ida is op dat moment ook aanwezig en grijpt haar kans schoon om hem drie kussen te geven. Ze raken de hele avond aan de praat en als het feestje afloopt brengt Victor Ida terug naar het kamp. “De verjaardag van mijn vader was altijd de gelegenheid om ook hun jubileum te vieren”, zegt Mees.

Rode Duivels

Al start hun relatie nog niet meteen. Er is nog eerst een duwtje van Victors zus nodig. Zij bedisselt een afspraakje tussen de twee. “Mijn ouders hebben tot lang na hun huwelijk niet geweten dat zij er voor iets tussen zat”, grinnikt Mees. “Aan mijn vader vertelde ze dat Ida gevraagd had om nog eens met hem af te spreken en aan haar vertelde ze het omgekeerde.”

Er zullen nog momenten komen waarop de relatie bijna spaak loopt. “Als ze al een tijdje aan het daten zijn, wil mijn moeder dat mijn vader haar ouders in Engeland ontmoet. Hij besluit met Kerst de reis te maken, maar dan wordt hij opgeroepen om voor de Rode Duivels te komen spelen. Op dat moment speelt hij bij Antwerp en het is zijn eerste kans om voor de Belgische nationale ploeg te spelen. Hij stuurt mijn moeder, die op dat moment al bij haar ouders is, een berichtje dat hij toch niet kan komen. Ze stuurt hem terug dat ze de relatie gedaan maakt als hij voetbal boven haar verkiest.” Het is op dat moment Ida’s vader, een grote voetbalfan, die zijn dochter kan bedaren. “Hij overtuigt haar dat dit een belangrijke kans is voor mijn vader en zo besluit mijn moeder toch volop om voor de relatie te gaan.”

Victor doet het goed bij Antwerp en bij de nationale ploeg. Daarom besluit Ida om naar België te verhuizen. Victor doet haar de belofte om elk jaar aan haar te vragen of ze hier nog graag woont. Als ze wil, kunnen ze op elk moment terug naar Groot-Brittannië en zal hij meegaan. “Mijn moeder krijgt een paar keer heimwee, maar altijd midden in het voetbalseizoen. Victor doet haar de belofte om na het voetbalseizoen te vertrekken, maar als het seizoen voorbij is, is haar heimwee ook weg en blijven ze altijd weer hier”, lacht Mees.

Thee

“Ook al woonde mijn moeder hier, haar thuisland kon ze niet loslaten. Zo stond de Engelse radio altijd op en las ze steeds de Engelse krant, ook al lag die steevast twee dagen later voor de deur”, lacht Mees.“Verder loste mijn moeder alles op met een kopje thee. Was er iets te vieren? Of had ik slechte punten op school? Dan werd het theeservies uit de kast gehaald en deden we een babbeltje.”

Ida was graag in België, al kon ze het zich niet altijd vinden in de Belgische cultuur. “Ze vond Engelsen altijd beleefder dan Belgen en ze werd gek van het minderwaardigheidscomplex dat Belgen hebben. Ze vond het altijd gek dat zij als buitenlandse de Belgen moest aanmoedigen om fier te zijn op hun cultuur.”