De Zomers van Frances Lefebure: "Misschien moet je sommige herinneringen gewoon herinneringen laten zijn"

De zomer van 2005

"2005 was een heftige zomer. Ik was 17. Mijn mama was al drie jaar ziek en die zomer is ze overleden. Het klinkt misschien raar om te zeggen, maar ik heb ook goede herinneringen aan die zomer. Het was heel intens. Je staat heel dicht bij het leven, ook al gaat het over de dood. Net daardoor is er ook heel veel liefde, heel veel geborgenheid, iedereen is dicht bij elkaar." 

"Op de palliatieve eenheid was het een komen en gaan van vrienden en familie. We hebben echt rustig afscheid kunnen nemen. Helemaal anders dan wanneer iemand plots sterft in een verkeersongeluk, bijvoorbeeld. En het is ook zo, een keer dat de toestand echt palliatief is, dat je weet dat het voor binnen een paar weken is, dan wil je ook dat het gebeurt. Het klinkt cru, maar je bent echt wel aan het wachten, samen. Ergens is het een mooie tijd, maar je kijkt ook uit naar het moment dat het voorbij zal zijn om dan weer verder te kunnen. Dan kan je als het ware beginnen aan het tweede deel van je rouwproces." 

Vrouwen onder elkaar

"17 is jong om je moeder te verliezen, maar ik denk dat ik het toen minder heb gevoeld dan nu. Je bent puber, je hebt heel veel levensenergie, je wil verder, je wil dingen ontdekken en doen. Toen heb ik dat minder beseft, heb ik er minder bij stilgestaan. Het is nu pas dat ik haar echt begin te missen, misschien omdat ik dichter naar haar leeftijd aan het gaan ben. Ik weet het niet, maar ik voel mij nu dichter bij haar dan toen. Ik ben nu volwassen, ik zou nu met haar kunnen praten op hetzelfde niveau, haar dingen kunnen vragen. Het zou niet meer de relatie moeder-kind zijn, maar vrouwen onder elkaar." 

"Mijn mama is gestorven op 13 augustus, de dag na haar verjaardag. Op zich is 13 augustus geen moeilijkere dag dan andere dagen. Nu toch niet meer. In het begin wel, nu mis ik haar op willekeurige momenten. Er gebeurt iets, en je denkt aan haar, zomaar uit het niets."  
 

Een jaar later

"Het jaar na de dood van mijn moeder. Het begin van mijn hogere studies. Ik ben naar Antwerpen getrokken naar het Conservatorium. Ik wist aanvankelijk niet wat ik wilde worden: radiomaker of actrice. Ik heb dan maar voor de richting woordkunst gekozen. Dan kon ik het allemaal worden. Ideaal voor mijn keuzestress." 

"Het was echt een breuklijn in mijn leven. Een nieuwe start. Verhuizen naar een andere stad, nieuwe mensen leren kennen. Mijn beste vriendinnen, nu nog altijd, zijn de mensen die ik die dag op het ingangsexamen heb leren kennen. Ik zou ze niet meer uit mijn leven kunnen wegdenken. Ze zijn echt familie geworden en straks beginnen we aan de opnames van een nieuwe reeks waarin we de drie hoofdrollen spelen!" 

Eindeloze zomers in Bretagne

Frances heeft een hart voor Bretagne, wat niet onlogisch is. 10 jaar lang trokken ze er met de hele familie naartoe... 

Nooit meer terug

"Mijn mama was daar mega graag. Enkele maanden na haar dood zijn we een deeltje van haar as gaan uitstrooien op haar favoriete plekje in Bretagne. Het was een 3-daagse 'uitstap', in de winter. Sindsdien ben ik nooit meer teruggegaan. Uit schrik, denk ik. Schrik dat het niet meer hetzelfde zou zijn als vroeger. Misschien moet je sommige herinneringen herinneringen laten zijn."