In zee met ... Kamal Kharmach

Kamal Kharmach wandelt met Kim over het strand van Bredene. Van Borgerhout naar Bredene, een groter verschil kan je moeilijk vinden. Het strand is voor een stadsjongen als Kamal dan ook even wennen.  “Ik ben zo stedelijk ingesteld dat het water en de wind op mijn gezicht iets met me doen.”

"De zee is oncomfortabel traag."

Een strandwandeling maken is voor Kamal letterlijk uit z’n comfortzone stappen. Aan zee gaat alles voor hem te traag. En traag is oncomfortabel. “Stilstaan is achteruitgaan. En ik wil vooruit gaan en vooral compenseren. Het gevecht met mijn gewicht wil ik altijd compenseren door dingen te doen die ik wel goed kan. Ondernemen of goede punten halen.” Maar Kamal beseft dat dat geen duurzame oplossing is. “Zolang ik niet werk aan de onzekerheid die ik voel over mijn uiterlijk en mijn gewicht, zal mijn honger naar nieuwe dingen bereiken ook niet stoppen.”

De drang om zich te bewijzen, zorgt er ook voor dat Kamal een workaholic is. Hij is komiek, televisiepresentator, ondernemer,... De lijst is lang maar al dat werken vreet energie. “Een mens heeft maar zoveel energie in zijn leven. Als die op is, ga of dood of krijg je een burn-out. Ik ben nog niet op een burn-out aan het afstevenen, maar op de energieschaal zit ik wel op min 50.”

“Ik heb geen plan B.”

Kamal is opgegroeid in een gezin met zes kinderen. Ze hadden het niet breed maar ze hadden wel een dak boven hun hoofd. “Een dak vol schimmel en gaten, maar ’t was een dak. En er stond elke dag eten en drinken op tafel. Dus we waren niet echt arm. Of toch niet in vergelijking met hoe mijn ouders zijn opgegroeid.” Maar als Kamal zich vergelijkt met zijn Vlaamse vrienden, ziet hij toch een groot verschil. “Verjaardagsfeestjes, dat was iets dat ik niet begreep. De ouders van mijn vrienden waren in mijn ogen heel rijk omdat ze voor iedereen de bowlingbaan konden betalen.”

Kamal studeerde Sociaal-Economische Wetenschappen aan de Universiteit van Antwerpen. Mede daardoor kan hij goed met geld om. Al speelt zijn verleden daar ook zeker een rol in. “Ik ga rationeel om met geld, maar ik wil vooral dat mijn kinderen zich geen zorgen moeten maken.” Hij ziet wel een  groot verschil tussen zichzelf en zijn vrienden die wel in rijkdom opgroeiden. “Als je opgroeit zonder financiële problemen, gebeurt er iets met je karakter. Je groeit op met risicogedrag. Ik kon geen risico’s nemen. Elke cent die ik verdiende, moest ik goed gebruiken. Ik heb geen back-up voor als het fout gaat.”

Nu Kamal wel goed zijn geld verdient, wil hij vooral veel teruggeven aan zijn ouders. “Moederliefde is duurder dan geld, dus ik wil zoveel mogelijk terugbetalen. Je ouders helpen is ook deel van de islam.” En hij zal zijn ouders altijd blijven helpen. “Bij de verbouwing van mijn huis heb ik ervoor gezorgd dat er geen drempels zijn voor de badkamer. Als mijn vader dan ooit in een rolstoel belandt en bij mij moet komen wonen, kan hij gewoon binnenrollen.”

“Ik ben geen uitzondering.”

Kamal is een man van twee culturen. De Vlaamse en de Marokkaanse. Maar er zijn veel overeenkomsten “Het zijn allebei heel hechte culturen. Mijn moeder roddelt ook met haar vriendinnen. Mijn mama heet Fatima, maar het had net zo goed Josefien kunnen zijn.” Maar zijn achtergrond komt ook vaak negatief in het nieuws. “Ik snap dat veel mensen denken dat als je Marokkaanse roots hebt en uit Borgerhout komt, dat je de facto crimineel wordt. Maar ik ben geen uitzondering.”

Ziet Kamal zichzelf als een Belgische-Marokkaan, of het Marokkaanse Belg? “Ik ben een Belg. Ik ben hier geboren. Tajine of frieten, dan kies ik sowieso frieten.” Kamal is ook moslim. Geen evidentie in die tijd. “De Islam is een strenge godsdienst. Ik kijk altijd uit naar de ramadan, want dat is een periode van bezinning. Na weken van uithongering leer je echt hoe je als mens bezig bent. En dan besef ik dat ik te druk, te hard, te snel wil gaan. En dat ik het voor anderen soms te makkelijk wil maken, waardoor ik mezelf verlies.

“Als ik geen moslim was geweest, was ik sowieso alcoholverslaafde”

De weegschaal is nooit veraf in het leven van Kamal Kharmach. Hij woog ooit meer dan 200 kilo, onderging een maagoperatie en woog uiteindelijk nog maar 75 kilo. Intussen zijn het er weer bijna 110. “Dat is hetzelfde als toen ik 14 jaar oud was. Ik krijg ook dezelfde reacties uit mijn omgeving. En ik voel me ook hetzelfde als toen.”

Eten is een verslaving en een vicieuze cirkel. “Mijn leven is gestabiliseerd, maar ik heb veel onzekerheden. Ik wil mensen pleasen en dan wordt de druk teveel en ga ik eten. Maar eten is geen remedie, dat vergroot alleen het probleem. En dan loopt mijn zelfbeeld weer schade op, waardoor ik mezelf weer extra druk op leg, en dan moet ik weer troost zoeken in eten.”

Kamal vergelijkt zijn gewichtsproblemen met een alcoholverslaving. “Ik verstop mijn verslaving. Mijn rugzak en koffer liggen vol chips. Maar ik heb het nadeel dat ik op tv kom dus kunnen mensen zien dat ik een probleem heb.” Volgens Kamal is het de prestatiemaatschappij die ons in de richting van verslavingen duwt.

“Liefde is de haren uit het doucheputje halen.”

Op liefdesvlak is Kamal heel gelukkig. Vorig jaar trouwde hij na slechts enkele maanden daten. “Ik kende haar al jaren. Het moest niet snel gaan. Maar mijn papa heeft altijd gezegd: als je echt van iemand houdt, dan is elk moment dat je niet met haar kan delen verspild.” En snel samenwonen en trouwen heeft ook voordelen volgens Kamal “Pas als je samenwoont met iemand en je haar haren uit het doucheputje moet trekken, besef je of je haar echt graag ziet.”

Dat er ooit kinderen zullen komen, is voor Kamal een evidentie. Maar eerst wil hij zijn eigen leven beter op orde krijgen. “Ik weet zelf nog niet wie ik ben. Kinderen verdienen ouders die aan het roer kunnen staan. Eerst wil ik weten wie Kamal is, voor ik nieuwe Kamallekes maak.” Welke normen en waarden hij wil meegeven, is wel al duidelijk. “Oprechtheid, behulpzaam zijn, lief zijn, integer zijn,.. En ik zou veel met ze praten. Ik wil niet dat ze hun toevlucht moeten zoeken in iets anders dan het vertrouwen van hun vader.”