Jo De Meyere in De Rotonde: "Had ik mond-op-mond beademing kunnen doen, had ik Arlette kunnen redden"

"Ons gezin was een heel diep, warm katholiek nest. Gepokt en gemazeld in het katholicisme en dat is voor mij altijd een druk geweest. Nu nog altijd. De dorpen, de families, zaten toen zo in elkaar. Ik heb daar altijd onder geleden. Altijd weer als ik iets fout deed, op gelijk welk vlak, ging ik gebukt onder een schuld- en schaamtegevoel. 'Wat gaat de Onze-Lieve-Heer hiervan zeggen?'. Ik ben daar niet onderuit geraakt. Ja, natuurlijk, je evolueert. Je wordt volwassen, maar die waarden van vroeger zijn erin gekerfd." 

Verliefd op een stem

"Veel liefdes heb ik niet gehad in mijn leven. Tot wanneer ik mijn vrouw Arlette heb leren kennen. Zij heeft mij niet genomen voor mij, maar voor mijn stem. Ze was gek op mijn stem. Ze was verliefd op mijn stem, heeft ze mij altijd gezegd. Ze heeft mij leren graag zien door het samenzijn maar eigenlijk was het die stem die haar betoverde. Ik vond dat fantastisch." 

"Arlette was een heel sterke vrouw, een heel realistische vrouw. Ik was de dromer, in haar ogen, wankel. Aan de andere kant had ze iets - en dat klinkt misschien gek dat ik dat zeg van mijn eigen vrouw - iets heel koel. Bijvoorbeeld, ze gaf weinig complimentjes. Als ik een grootse premiere had gespeeld en ik voelde dat ik, ja, geschitterd had, dan zei ze gewoon 'ja, niet slecht'. Meer niet. Ze maakte mij niet gek met dat succes. Ze hield mij met beide voeten op de grond." 

"Zij heeft 100% voor mij geleefd. Ze is thuis gebleven en heeft voor haar kinderen geleefd. Ze heeft mij in de watten gelegd en mij verzorgd als een baby. Dat besefte ik ook, dat ik een goeie vrouw had gevonden, die heel sterk naast mij stond en die ik nodig had om te overleven. Om geen zotte dingen te gaan doen, om met de twee voetjes op de grond te blijven."

Terug naar Vlaanderen

Op een bepaald moment beslist Jo om zijn carrière die in Nederland helemaal van de grond aan het komen was vaarwel te zeggen en terug te komen naar Vlaanderen. "Dat heb ik voor haar gedaan. Ik vond dat het mijn heilige plicht was. Op een nacht toen ik thuiskwam, zei ze in tranen tegen mij 'Jo, twee keuzes. Ofwel gaan we allemaal naar Nederland ofwel kom je terug en werk je verder in Vlaanderen. En dan heb ik voor Vlaanderen gekozen." 
 

"Het is niet dat we elkaar aan het verliezen waren, maar ik dacht 'ik verdien veel geld, ik ben gelukkig, alles draait perfect, ik heb succes aan 100 per uur, dus dan zijn ze thuis ook gelukkig'. Fout. Zij bleek heel ongelukkig te zijn en zei tegen mij 'ik kan dit niet meer aan, jij hebt je succes, maar ik zit hier weg te kwijnen'. Dat besefte ik niet. Dat was het grote probleem. Maar toen zij mij dat vertelde, zag ik het meteen in haar ogen en heb ik  onmiddellijk die stap gezet." 

"Ik heb haar niet kunnen redden"

"Arlette was 63 toen ze stierf. We zitten in de hete zomer van 2003. De opnames van 'Flikken' zaten erop. We hebben 's avonds een lekker glas champagne gedronken. Dan zijn we gaan slapen. En 's morgens, rond 7 uur, hoor ik een vreemd lawaai. Ik zeg 'Letje, rustig, rustig'. Ze was licht astmatisch, dus kende ik die ademhalingsmoeilijkheden wel, maar plots werd het stil. En ik voelde. Het was gedaan." 

"Ik heb direct de ambulance gebeld en ik heb er nu nog altijd spijt van dat ik haar niet kon helpen met beademing. Ik vind dat iedereen op deze wereld de techniek zou moeten kennen om mond-op-mond beademing toe te passen. Dat is altijd blijven hangen, had ik dat gekund, dan had ik haar kunnen redden. Ik heb haar niet kunnen redden." 

"De ambulance is pas na een kwartier gekomen. Dat is heel lang, een kwartier geen zuurstof naar de hersenen. Ze heeft nog 14 dagen in coma gelegen. De dokter had tegen mij gezegd, 'als we ze trachten te redden, is ze een plant voor eeuwig'. Dat zou zij niet gewild hebben, denk ik, en ik zou er ook niet gelukkig mee geweest zijn. En dus hebben we samen met mijn zoon en dochter en met de dokter beslist om haar te laten gaan."

"Ze zeggen het verdriet slijt, en dat is waar, maar het gaat toch niet weg"

"Het was afschuwelijk. Ik kon haar niet loslaten. We gingen altijd naar Cadzand, eindeloze wandelingen maken samen. Dag en nacht bij manier van spreken. Toen zij gestorven was ben ik 14 dagen lang naar Cadzand gereden en deed ik al diezelfde wandelingen die ik met haar gedaan had. Ik kon haar niet lossen. Ik bleef aan haar klitten. Ik was ervan overtuigd dat ze achter een duin zou verschijnen en mij terug omarmen. Ik kon maar niet begrijpen wat ik verloren was."

"Die eerste weken zijn heel, heel hard geweest. Maar kijk, wat gaat de tijd, het is nu al zeventien jaar geleden. Ik ben alleen gebleven en ik moet eerlijk zijn, ik ben momenteel, na al die miserie, toch nog een gelukkig man. Ik ben heel graag alleen, ik heb dat moeten leren, maar ik ben heel graag alleen. Ik voel mij nu goed in mijn vel. Ik beslis wat ik wil beslissen. En soms mis ik wel de harde hand van Arlette, maar voor de rest... Ze zeggen het verdriet slijt, en dat is waar, maar het gaat toch niet weg." 

"Arlette, ik ben thuis, ik ben er"

"Na de dood van Arlette heb ik mij totaal afgesloten, als op een eiland. Ik ben in hetzelfde huis blijven wonen en je ziet nu nog altijd na zeventien jaar herinneringen aan wat je samen beleefd hebt. Die blijven hangen, je kan daar niet aan ontsnappen. Misschien is het heel raar wat ik zeg, maar als ik thuiskom steek ik nog altijd de sleutel in het slot en roep ik naar boven: 'Arlette, ik ben er, ik ben thuis'. Nu nog altijd, na zeventien jaar, dat is heel vreemd. Nog altijd die behoefte om haar bij mij te hebben. Maar het is er niet meer. Zo'n kreet lijkt waanzinnig, maar het komt van heel diep."

"Gelukkig is er de dagelijkse omgang met de twee kinderen en vier kleinkinderen. Ik heb goeie contacten en ik word goed verzorgd door mijn kinderen en mijn familie. Ik ben een heel gelukkig en dankbaar mens. Wat ik heb kunnen meemaken mag ik op mijn twee knieën danken. En dan is de grote vraag: wie danken wij? Moeder aarde? Onze lieve heer? Ik ben er nog altijd niet uit..."

De droom

Twee uur in De Rotonde volstonden bijlange niet om alles te zeggen en te vertellen. Maar één verhaal in het bijzonder wou Christel Van Dyck jou niet onthouden: de droom. Om stil van te worden.