Patrick vond een jaar na het overlijden van zijn vrouw een nieuwe liefde: “Ik heb niet gevraagd om alleen achter te blijven”

“Het was wel vrij snel”, begint Patrick. “Na een achttal maanden heb ik haar al leren kennen. Stilletjes aan is er iets gegroeid, maar tegelijkertijd was ik bang. Ik dacht altijd: “Hier zit ik dan? Waar vind ik nog een toekomst? Niemand gaat mij nog willen. Ben ik dan gedoemd alleen te blijven?” Toch was ik niet op zoek naar de liefde, maar overviel het mij echt.”

Een verwarrende periode

Voor Patrick was het allemaal heel verwarrend. Hij was nog in rouw voor zijn vrouw, maar voelde tegelijkertijd al iets voor iemand anders: “Ik kon mijn vrouw niet vergeten, maar ik had wel iemand nodig waar ik bij terecht kon. We konden het samen verwerken. Een relatie was absoluut geen verplichting, want we hebben er een tijdje over gedaan. We begonnen stilletjes aan te praten, dat werd dag en nacht, en soms al wenend. In het begin was het een mooie vriendschap. Een luisterend oor.”

Voor dat luisterend oor is Patrick uiteindelijk gevallen: “Zij was er altijd. Ze had begrip en respect voor mijn vrouw, nu nog steeds. Hetzelfde met mijn kinderen. Ze heeft nooit iets gepusht, want anders had ik het niet gedaan. Zij wil zeker niet de plaats innemen van mijn overleden vrouw. Ze gaat nooit de mama van mijn kinderen vervangen.”

De kinderen

“Voor mijn kinderen was het niet makkelijk”, vertelt Patrick. “Er kwam een nieuwe vrouw in mama haar huis. Maar na een jaar heb ik ons huis verkocht en ben ik mijn liefde gevolgd. Ik ben naar Sint-Truiden verhuisd en kocht een nieuw huis, op enkele honderden meters van mijn vriendin. Nu zeggen ze: “Papa, als jij gelukkig bent, wij ook.”

Je moet zoiets voorzichtig aanpakken, beaamt ook Patrick. Je mag de kinderen niet buitensluiten en je moet blijven communiceren. Anders loopt het spaak. Maar je moet niet enkel opletten met je kinderen, ook met vrienden en kennissen: “De achterklap mag je niet onderschatten. Als ik met mijn vriendin ergens kwam en we kwamen verre kennissen of buren tegen, hoorde je het gefluister. Dat deed pijn. Mag ik dan niet meer gelukkig zijn, dacht ik. Ik ben nu heel gelukkig met mijn nieuwe vriendin en ik snap dat het voor sommigen niet evident is.”

“Ik wilde een nieuw leven beginnen. Mijn overleden echtgenote blijft nog steeds in mijn gedachten en dat zal altijd zo zijn. We waren 29 jaar gehuwd, maar ik wil nog iets van mijn leven maken. Ik heb niet gevraagd om alleen achter te blijven. Mijn vrouw zou ook niet gewild hebben dat ik alleen achter bleef. Ze zou enkel het beste voor mij gewild hebben. En ik ben nu echt gelukkig, moet ik zeggen.”