Slongs in De Rotonde: "Ik ben niet meer op zoek naar het eierdopje om mijn eitje in te zetten"

Iets waar Slongs misschien wel mee worstelt, is de liefde.  Haar ouders zijn gescheiden toen ze 12 was. En dat heeft onbewust, denkt ze, haar visie op liefde en relaties beïnvloed. "Ik geloof niet in 'ze leefden nog lang en gelukkig'. Ik hunker er naar, maar ik geloof er niet in. Die paradox maakt dat je moeilijk in een relatie stapt en als je er in stapt, er moeilijk in blijft. Want je bent onbewust constant op zoek naar wanneer het gaat mislopen. Waar zijn de valkuilen? Achter die berg zal er wel eentje liggen zeker, dus ik stap er nu al uit."

"Als ik achteraf het relaas van een relatie bekijk, dan moet ik toegeven dat het soms echt wel zelfsabotage is. Ik heb soms dingen opgeblazen voordat ze tot volledige ontwikkeling zijn kunnen komen. Uit schrik voor het verdriet, ja. Want je kan beter voorkomen dan genezen. Nog liever twee gebroken armen en twee gebroken benen dan liefdesverdriet."

Verlammend liefdesverdriet

"Echt liefdesverdriet is verlammend. Het is als een lawine die alles meesleurt. Ik spreek uit ervaring. Ik was met iemand waarvan  iedereen zei 'die toch niet!' En ik, toch wel, zeker weten. Ik wou het laten slagen, net omdat iedereen zei dat het niet kon. Een Ivanhoe of Sister Nightingale trekje, denk ik dan. Zo van 'ik zal hem wel kunnen veranderen'. Naïef, heel naïef weet ik nu."

"Het is dan uiteindelijk ook mislukt. Mijn vrienden, mijn broers, ze hadden mij nog nooit zo gezien. Ik was één hoopje ellende. Ik kon niet meer eten, niet meer nadenken, ik kon niets meer. Niets. Totaal verlamd. Ik heb zes maanden in een waas geleefd. En toch, in die waas heb ik intuïtief een ticket geboekt naar Thailand.  En daar heb ik een 'grote heling' doorgemaakt." 

Foute focus

"Ik ben nu 'genezen', maar het litteken blijft en zal nooit verdwijnen. Het zit er, je voelt het. Ik heb sindsdien heel fijne mannen ontmoet, maar een nieuwe grote liefde, neen, dat niet. Ik zeg niet dat ik niet meer in de liefde geloof, maar ik ben nu op een punt in mijn leven gekomen dat ik niet meer op zoek ben naar het eierdopje om mijn eitje in te zetten. Alles loopt goed nu.  Als het gebeurt, dan zou dat fijn zijn, maar ik ken ook heel veel vrouwen die het zonder man doen en ook gelukkig zijn. Ook hier gaat het om aanvaarden en beseffen dat als je de hele tijd op zoek bent naar iets dat niet binnen handbereik is, je de dingen die op je pad komen niet ziet, net omdat je enkel en alleen gefocust bent op datgene wat je niet kan bereiken."

Karma?

"Dingen gebeuren, komen op je pad. Ook bij mij. Sommigen noemen dat karma. Dat is allemaal makkelijk gezegd en gedaan als alles relatief goed gaat. Als het echt slecht gaat, hoe kan je nu geloven in karma? Als iemand een kindje verliest, of dat kindje wordt zwaar ziek, gooi die karma maar van tafel. Dat alles voorbestemd is, dat het lot vastligt, dat geloof ik niet. Ik geloof dat ik een aandeel heb in mijn geluk en dat mijn persoonlijkheid er mee voor zorgt dat sommige dingen wel werken en andere niet en dat ik daaruit kan leren. Maar voorbestemdheid, neen, daar geloof ik niet in."