Walter Van Peel en zijn vrouw gingen door de hel: “Ik was langzaam aan het stikken zonder dat ik het wist”
vr 19 mrt. - 8:56
Op 14 maart 2020, een jaar geleden, was net de eerste lockdown ingegaan. Walter en zijn vrouw stonden op Zaventem. Ze gingen op vakantie naar Namibië. Corona duurt toch maar een paar weken, dachten ze. Tegen dat ze terug in België zijn, is alles weer normaal… Maar gelukkig werd die vlucht last-minute geannuleerd: “De volgende dag kreeg ik al symptomen”, vertelt Walter. “Het werd een kwakkelweek. Ik voelde me niet goed, echt niet goed, en dat sleepte maar aan. Na een week probeerde ik dan toch eens naar een artsenmeldpunt te gaan. Ik was nog niet meteen gealarmeerd, want de symptomen van corona zijn hoge koorts en kortademigheid. Ik had lage koorts, zeker die eerste dagen, en ik voelde mij absoluut niet kortademig. Ik was wel wat moe die periode. Maar na een week heb ik me toch laten onderzoeken.”
“Ik werd onderzocht, maar ze hebben me niet getest. “Neen, je wordt niet getest, want er zijn te weinig tests”, zeiden de dokters. Ik kreeg de diagnose longontsteking: antibiotica en uitzieken. De dagen nadien steeg mijn koorts wel pijlsnel. Mijn familie werd zeer ongerust: 'Laat hem opnemen! Nu is er nog plaats!' We hebben ziekenvervoer besteld en de ambulance kwam me halen. Ik zei dag tegen mijn vrouw Annemie op de stoep. De verplegers namen mijn zuurstofgraad en ze zetten een klemmetje op mijn vinger. Ze keken zeer, zeer verontrust. Er was onmiddellijk radiocommunicatie met het ziekenhuis.” De ziekenwagen reed met Walter in allerijl naar Gasthuisberg in Leuven.
Geen tijd te verliezen
“Er stond een ploeg van vijf mensen mij op te wachten. De arts zei: “Sorry meneer, maar we gaan je in slaap moeten doen.” Ze konden geen moment verliezen, want ik was langzaam aan het stikken zonder dat ik het wist.” Walter vroeg of hij nog snel een telefoontje mocht plegen naar zijn vrouw Annemie. Die had hem een uurtje geleden nog in de ziekenwagen gezet met een HUMO, want stel nu dat hij een nachtje moest blijven slapen in het ziekenhuis? Maar dan kreeg ze Walter aan de lijn…
Ik besefte absoluut niet wat er ging gebeuren. Ik dacht dat dit maar voor een paar uur was en dat hij de volgende dag weer wakker ging worden.
De volgende dag mocht Annemie heel kort naar intensieve zorgen bellen, waar Walter lag: “Men zei me toen dat hij op zijn buik lag, dat hij in coma was en dat hij werd beademd. Gaat dat de goede kant uit, vroeg ik hen. 'Daar kunnen we absoluut niets over zeggen', was hun antwoord. Op dat moment kon niemand voorspellen hoe lang de coma zou duren.”
Wil je de rest van Walters verhaal te weten komen?
