Spits
Zeger van Kamp Waes: "Stotterende kinderen helpen met mijn eigen kampen"
ma 3 feb. - 5:25
"Mijn deelname aan Kamp Waes heeft toch mijn toekomst een beetje veranderd", vertelt de 23-jarige Zeger Van Noten. "Ik wou tonen dat stotteren mij, en heel wat andere mensen in België, niet móet beperken wie je bent, wilt of kan zijn." En daar is hij in geslaagd. Hij overleefde, samen met 4 andere deelnemers, de training van de Special Forces tijdens het tv-programma Kamp Waes op Eén.
Het inspireerde hem ook om met zijn eigen kampen te beginnen. “We gaan heel wat workshops doen, zowel fysiek als mentaal. Tegenwoordig heb je maar recht op 65 uur logopedie. Daar zit je na één, maximum twee jaar door. Da’s echt heel weinig. Daarna wordt therapie heel duur. Ik heb persoonlijk het meeste geleerd van mensen die zelf stotteren. Als ik iets kan betekenen voor die kinderen, dan wil ik dat met veel plezier doen.” Gaat hij even streng zijn als Fly van de Special Forces? "Zeker! Nee nee, we gaan het iets rustiger aanpakken."
Ik weet hoeveel pijn het mij gedaan heeft vroeger. Hoe zwaar ik ermee heb gezeten.
Debbie, die ook deelnam aan Kamp Waes en als enige vrouw de eindmeet haalde, is meter van de kampen. "Ik heb Zeger pas leren kennen toen we samen op de bus stapten. Het viel me meteen op dat het een hele spontane jongen was. Het feit dat hij durft spreken terwijl hij vaak naar zijn woorden moet zoeken, dat hij door gaat als het lastig is. Hij heeft daar toch een bepaalde zelfzekerheid in gekregen en da’s heel mooi om te zien.”
Pascal Braeckman, ook een stotteraar, is peter. "Het is belangrijk om een boegbeeld als Zeger te hebben. Het is wel een soort handicap, maar ’t is niet levensbedreigend. ’t Zit vooral in het koppeke. Maar dankzij Zeger hoop ik dat er veel jongeren zich gaan durven uiten. Ik herken mezelf er ook in. Ik durfde vroeger ook niet veel zeggen. Maar dankzij Zeger wordt dat allemaal heel bespreekbaar.”
Is dat het mooiste compliment dat Zeger kreeg na zijn deelname? "Ja. En ook dat ik een voorbeeld genoemd word. Ik had nooit gedacht dat ik een voorbeeld ging zijn. Ik heb een award mogen uitreiken op de Gouden K’s van Ketnet. De kinderen werden zot als ze mij zagen! Hun enthousiasme is het mooiste compliment."
