de inspecteur
Pendelaar Sofie koestert de gele borden: "het is het enige wat standvastig is op het spoor"
dagboek van een pendelaar
wo 19 feb. - 2:50
Ze zijn de vaste waarden in alle stations. Ze staan er, zwart op geel. De gele borden met de dienstregeling.
Ik bekijk ze nooit meer. Ik weet intussen welke treinen ik kan nemen van Brussel naar Wervik. En zeker van Wervik naar Brussel, daar is de keuze nóg beperkter. Ik snap wel dat ze nuttig zijn als je veel mogelijkheden hebt, en je een andere trein kan nemen dan gewoonlijk, omdat er nog veel andere treinen langs jouw station passeren. Of als je via een andere tussenstop thuis kan geraken.
Ik niet, ik moet van Brussel via Gent of Kortrijk naar Wervik. En in Kortrijk rijdt er voor mij maar 1 trein per uur naar Wervik. Omdat ik in Kortrijk ben buiten de spitsuren.
Ze zijn nog populair!
Een korte rondvraag op mijn Facebookpagina leert me dat veel mensen ze nog gebruiken. Om tussenstations te checken, omdat de borden sneller zijn dan de app, omdat ze geen smartphone hebben… Allemaal hele goeie redenen.
Ik moet vooral weten OF mijn trein rijdt. En daarin zijn de gele borden zeer optimistisch: alle treinen rijden altijd! En ze komen altijd op tijd aan! Fijn. Maar de realiteit is helaas soms anders. Dus ik ben aangewezen op de elektronische borden in het station, of op de app. Ik moet weten of de weinige treinen die ik kan nemen, rijden.
Blijven!
“Hela, jij met je vraag over de gele borden op Facebook, ge moet zien dat ze binnenkort gaan verdwijnen,” zegt mijn pendelmaatje. Ho, maar ik wil helemaal niet dat de borden verdwijnen. Laat ze alstublieft staan (of hangen). Het is het enige wat standvastig is binnen het spoor. Ze worden gebruikt, ik zie er vaak mensen naar kijken. Ze bieden ook bescherming. Voor pendelaar Gerd bijvoorbeeld.
Ik gebruik ze om uit de wind te kunnen staan op de perrons, zodat mijn hoed niet afwaait.
Ze zijn ook pure nostalgie. Vroeger gebruikte ik ze heel vaak. Vroeger, toen de smartphone nog niet bestond. Of de gsm. Of het internet.
En ik gebruik ze soms ook om te verdwalen. Om te kijken welke treinen naar waar rijden. Waar de verste bestemming ligt. Welke rit het langste duurt. Welke stations er bestaan. Zo leer je nog wat.
De gele borden zijn een bezigheid voor wie moet wachten.
Ik lees ze soms... als ik me verveel op het perron.
Hihi.
Dus houden, die gele borden. Alleen die kleur… Geen idee waarom ze geel zijn. Het maakt ze oud, versleten. Ze zien er letterlijk vergeeld uit. Maar daar zal wel een reden voor zijn. Ik leg me er bij neer. Koester ze, de borden. Ze tonen ons hoe het zou moeten zijn. Hoe het kan. En hoe het vaak niet is.
