Pendelaar Sofie: "Medewerkers van de NMBS: ik zie jullie graag"

De mensen die mijn verhalen geregeld lezen, weten dat de titel helemaal klopt. Veel medewerkers van de NMBS weten dat ook. Ik wil het nog eens duidelijk zeggen, na verschillende negatieve commentaren op mijn verhalen.

Mijn verhalen zijn verslagen van mijn avonturen, met mijn bedenkingen als pendelaar, kritische consument en journalist, met een vleugje humor en wat gevoel voor drama. Laat dat duidelijk zijn. Mijn verhalen kunnen inspiratie opleveren voor de NMBS en Infrabel, zodat ze weten wat er leeft bij hun klanten. En zodat ze hun werking en organisatie nog beter kunnen maken.

Commentaar

Ik krijg op mijn verhalen de laatste tijd 3 soorten commentaren.

• Van niet-pendelaars: “waar je jij nu mee bezig houdt, neem de auto hé zeg.”
• Van NMBS-medewerkers: “ja, schiet maar weer op de NMBS!”
• Van pendelaars: “blij dat je dit aankaart, ik heb het mij ook al afgevraagd!”

Ik begrijp dat niet-pendelaars de bezorgdheden van de pendelaars niet delen. Of niet begrijpen. Zij zitten niet elke dag bijna 4 uur op de trein. Dus zij kunnen niet weten wat we elke dag meemaken.

Ik begrijp ook dat sommige medewerkers van de NMBS zich aangevallen voelen. Als je voor een bedrijf werkt, ben je er trots op, en verdedig je het met hand en tand. Maar ik schiet op niemand.

Ik weet dat heel veel NMBS-medewerkers ook gefrustreerd zijn over hoe het er soms aan toe gaat. Ik heb meermaals treinbegeleiders zien zuchten, omdat ze ook niet weten wat er aan de hand is. Ze zeggen het soms letterlijk: “dames en heren, onze trein staat stil en ik heb zelf ook geen informatie gekregen.” Ik weet ook dat de medewerkers van het Twitter-kanaal van de NMBS het vervelend vinden dat ze niet altijd meteen een antwoord kunnen geven, omdat ze het vaak met dezelfde informatie als de reizigers moeten doen.

Ik neem het voor die mensen op. Ik wil dat zij hun job beter en efficiënter kunnen doen. Zodat ze de reizigers beter kunnen helpen.

Pendelaars: een soort apart

De organisatie en de communicatie kunnen beter bij de NMBS. Dat ervaar ik als pendelaar. Dat elke medewerker elke dag zijn uiterste best doet, daar bestaat geen twijfel over. Dat ik als pendelaar, journalist, schrijver en toneelspeler vooral leuke en straffe ervaringen wil delen en daar onderhoudende en kritische verhalen wil over schrijven, dat staat ook buiten kijf.

Wij, pendelaars, zijn een soort apart. Wij vragen ons dingen af die anderen zich niet afvragen. Wij ergeren ons aan zaken die voor anderen pietluttig lijken. Maar wij zijn blij dat we elke dag de trein kunnen nemen. En dat alle medewerkers van de NMBS ervoor zorgen dat we er geraken, al is het soms met hindernissen en vertragingen. Daarom pleiten we ook elke dag voor een nog betere organisatie, en nog betere communicatie.

En hé, je bent ook niet verplicht om mijn verhalen te lezen hé. ;-)