de inspecteur
Pendelaar Sofie neemt voor het eerst na meer dan drie maanden weer de trein: "Ik vind het leuk!"
dagboek van een pendelaar
wo 17 jun. - 2:24
Ik heb het gedaan. Na meer dan 3 maanden ben ik nog eens met de trein naar het werk in Brussel geweest. Ik zag er tegenop. Niet zozeer door alle coronamaatregelen, maar vooral omdat ik de trein niet echt mis. Mijn leven loopt perfect zo zonder trein. Dus het vooruitzicht om weer bijna 4 uur op de trein te zitten, deed me niet bepaald juichen.
Maar toch. Ik bedenk dat ik boeken moet meenemen, want op de trein heb ik zeeën van tijd om te lezen. Ik bedenk dat ik de Netflexserie, waar ik maar niet aan toe kom, kan downloaden. Want op de trein heb ik zeeën van tijd om series te bekijken. Och, man, hoe zalig is dit! Ik heb opnieuw tijd om te lezen, te bingewatchen en te niksen!
Alleen
“Mijn” trein die ik normaal neem, rijdt (nog) niet. Dus ik moet ofwel een uur vroeger vertrekken met de enige rechtstreekse trein naar Brussel die wél nog rijdt, of ik moet later vertrekken met een tussenstop in Kortrijk of Gent. Ik kies voor de rechtstreekse trein.
Ik weet niet meer wanneer ik mijn wekker moet zetten. Ik weet niet meer wanneer ik precies naar het station moet vertrekken. Oh boy. Hoe snel geraakt een mens in een andere routine? Ik vertrek om 5u55 naar het station met de fiets, en ben er veel te vroeg. Er staat niemand op het perron. Ik doe braaf mijn mondmasker aan en loop op een leeg perron naar het wachthokje waar ik altijd sta (dat weet ik dan wel nog!).
Daar sta ik dan. Klaar om de reis naar Brussel aan te vatten. De trein komt stipt op tijd aan. Ik wil enthousiast naar de treinbestuurder zwaaien, maar houd me net in. Wat zou de man wel denken.
Er zit weinig volk op de trein. Hoera! Ik schuif de deur met mijn elleboog dicht en installeer me op een bank. Het is wat wennen aan dat mondmasker.
Ontsmetten ontsmetten
Enkele haltes later stapt een man de trein op. Hij wil gaan zitten op één van de banken in de coupé waar ik zit. Hij spuit op alles ontsmettingsmiddel. Oei, denk ik, daar heb ik niet aan gedacht. Ik heb niks ontsmet. Maar de NMBS maakt zich toch sterk dat ze de trein schoonmaken? Dit is de eerste rit van de dag van deze trein, en hij ziet er proper uit, dus ik moet toch niet zelf beginnen te poetsen? Bovendien raak ik niks aan.
De man spuit alles vol en loopt dan naar het toilet om doekjes te halen. Hij wrijft alles droog en gaat zitten. Meteen daarna staat hij recht om de deur dicht te doen. Hij neemt de klink vast, trekt de deur dicht en gaat weer zitten. Hij ontsmet zijn handen niet. Tja. Vijf minuten laten niest hij ongelooflijk luid. Tja.
Vanaf Kortrijk stapt er altijd maar meer volk op, maar het blijft rustig. Niemand zit naast of voor me. Zalig. Ik kan mijn benen languit strekken. Ik geniet van de Vlaamse velden en ik dommel in. Ik was vergeten hoe leuk het was om rustig in te dommelen op de trein!
Mijn leven was perfect zo zonder trein. Maar mét trein is het ook wel leuk. Ik heb weer me-time. Ik heb tijd om te lezen. Ik kom weer ergens. Ik ben onderweg. En die rust, die coronarust, die mag nog een hele tijd blijven duren wat mij betreft. Hopla, morgen stap ik weer de trein op. Ik heb er zin in!
