de madammen
20 jaar vondelingenschuif: “Als je een kindje vindt, is dat een enorme schok. Je zit dan meteen vol met adrenaline”
vr 25 sep. - 11:50
Marie en Thomas
Sinds 2000 zijn er 18 kinderen in het luik achtergelaten. Het eerste kindje was in 2004. “Dat was eigenlijk niet echt in het luik”, legt Katrin Beyer uit. “De moeder belde ons. Ze was aan het bevallen, maar ze ging niet aan het luik geraken. Dan zijn wij haar gaan helpen." De moeder veranderde al snel van gedachte en wilde toch zelf voor het kind proberen zorgen. "Wij hebben haar toen begeleid, maar op een dag is de moeder toch met de noorderzon vertrokken. Een van de vrijwilligsters van vzw Moeders voor Moeders heeft toen nog een tijd voor het kindje gezorgd. Uiteindelijk is het meisje definitief ondergebracht bij familieleden. Ze kreeg de naam Marie en zocht later zelf opnieuw contact met de vrijwilligster van Moeders voor Moeders."
In 2007 werd het tweede kindje, een jongen, Thomas gevonden. “De vindster mag het kind altijd zelf een voor- en achternaam geven. Ze mag ook samen met de voogd naar de burgerlijke stand om het kind aan te geven.” Bij de aanvang van ieder nieuw jaar maakt vzw Moeders voor Moeders bekend hoeveel kinderen het jaar ervoor in de vondelingenschuif zijn achtergelaten. Wanneer de baby’s exact zijn gevonden, houden ze geheim om de anonimiteit van de vondelingen te garanderen. De laatste baby is vorig jaar in de schuif gelegd.
Soms krijg ik een tijd later een foto in mijn mailbox van een kindje dat we hebben gevonden.Dat is natuurlijk fantastisch.
Strak protocol
“Als je een baby’tje hoort huilen, is het echt een schok. We hebben een strak protocol dat we dan volgen: als eerste pakken we het kindje vast. Dat is bitterzoet, want je bent blij dat het kind nog leeft, maar je denkt natuurlijk meteen aan de moeder.” Vervolgens komt een dokter de baby onderzoeken en wordt de burgemeester verwittigd. Hij zet dan de juiste diensten in. “Wij willen zeker niet in het vaarwater van de adoptiediensten komen. Het enige wat wij doen is het kind veilig aannemen en veilig doorgeven”, aldus Katrin Beyer.
“Wij zoeken achteraf geen contact met de kinderen. Soms zijn er wel moeders die terugkomen op hun beslissing. Dan ga ik in gesprek met hen. Als de mama uiteindelijk het kindje terug wil, en ze voelt zich veilig genoeg om zich te identificeren, gaan we samen naar het parket.” Een kind ergens achterlaten blijft een strafbaar feit. Maar het gebeurt regelmatig dat kinderen herenigd worden met hun moeder, zonder juridische gevolgen.
