An Swartenbroekx over de dood van haar mama: "Haar ziekte had een grote impact op mijn jeugd."

"Mijn mama is 40 jaar ziek geweest, ze was hartpatiënte. Het begon toen ze nog kind was: ze kreeg veel keelontstekingen die niet goed verzorgd werden, dat zorgde voor reuma, die reuma zette zich op haar hart en haar kleppen gingen kapot. Eigenlijk mocht ik er nooit geweest zijn. De dokter had het haar afgeraden. 'Je hebt een zoon, hou het daar bij. Je hart kan dat niet aan, je hebt al een lekkende klep. Géén tweede kind.' Een week later wist ze dat ze zwanger was van mij. Toen gebeurde het niet vaak, maar mijn mama heeft de mogelijkheid gehad om de zwangerschap af te breken. Maar zij heeft gezegd: 'Nee, An moet komen.'"

De ene operatie na de andere

"Zes jaar is het goed gegaan, maar dan begonnen de operaties. Eerst kreeg ze varkenskleppen, dan een stuk koeienwand... Een hele dierentuin, zeiden we. Pacemakers, ablaties, metalen kleppen: ze heeft het allemaal gehad. Zes keer is ze volledig door de ribben heen gesneden. Dat heeft mijn kindertijd en mijn jeugd bepaald. Het was minder evident dat er vriendjes thuis kwamen spelen. Als mijn mama niet in het ziekenhuis lag, was ze thuis maar dan moest het stil, rustig en proper zijn. Vooral met dat laatste had ik het moeilijk. (lacht) Ik ben een echte sloddervos. Mijn mama had ook een poetsmanie, want een proper huis zou minder bacteriën geven.

Maar op den duur ging het niet meer. Ze hebben nog gekeken of ze een ruilhart konden geven in het ziekenhuis van Aalst, maar ze was al zo verzwakt. Op een bepaald ogenblik begonnen haar nieren het ook op te geven. En toen was ze levensmoe. Dan heeft ze het opgegeven. Je zag dat ook. Mijn mama was altijd een heel fiere vrouw. Ze droeg de mooiste kleren, de schoonste pakskes, schmink en als ze maar bruin was! Elke week naar de coiffeur, een heel andere vrouw dan ik. Als haar nageltjes gedaan waren, dan wist je dat ze het nog niet had opgegeven. Toen haar uiterlijk haar niet meer interesseerde, wist je dat het voorbij was. We wisten dat het alleen maar erger ging worden en dat haar levenskwaliteit niet meer was wat het zou moeten zijn."

"Niet janken, Anneke"

"Op een dag heeft ze tegen ons, het gezin, gezegd dat ze wilde slapen. En dan moet je dat… aanvaarden. Die laatste wil moet je accepteren, dat gaat niet anders. Het was heel bevreemdend. Afscheid nemen van een mama die nog leeft, een glas champagne drinkt en Ringling chips eet, haar lievelingschips. Ik zat daar met de familie en mijn kinderen, Tom en Yara, waren nog klein. Die liepen daar rond, waren lawaai aan het maken en wisten helemaal niet wat er gebeurde. Maar zo wilde mijn mama het. Ze wilde dat laatste momentje hebben. En ik herinner me nog goed dat ik aan het huilen was, en dat mama zei: 'Anneke, nee jong. Niet janken.' Zo was mijn mama. 'Wat zit jij nu te wenen, je hebt twee toffe kinderen, je hebt een leven. Komaan.' Dat was haar levensmotto: doorgaan."

Het volledige gesprek beluisteren?