de madammen
Jill werd op haar 15de mantelzorger: "Ik vond 't vanzelfsprekend dat ik dat deed, maar dat is het eigenlijk niet"
di 23 jun. - 9:13
"Mijn papa had een alcoholverslaving", vertelde Jill bij De Madammen. "Mijn broertje is zeven jaar jonger dan ik. Wanneer papa moe of dronken in de zetel zat, zorgde ik voor hen. Ik heb daar wel discussie over gehad met mijn vader. Ik nam de ouderrol op mij terwijl hij dat zou moeten doen. Maar typisch voor een alcoholverslaving is ook dat hij het probleem niet echt zag en daar niet voor open stond. Ik kon gelukkig wel steun vinden bij mijn mama en vriendinnen. Maar professionele hulp heb ik niet gehad."
"Op dat moment was dat eigenlijk allemaal een overlevingsstrategie. Ik vond ’t allemaal maar logisch, vanzelfsprekend dat ik dat deed. Maar dat is het eigenlijk helemaal niet. Ik minimaliseerde alles ook. ‘Het is allemaal zo erg nog niet, er zijn veel ergere verhalen.’ Mijn ouders zijn gescheiden. Bij mijn mama kon ik dan even een ‘normaal’ leven hebben en bijvoorbeeld weggaan met vriendinnen. Maar bij papa nam ik vanzelf die zorgende rol op mij. Toen ik naar de universiteit begon te gaan, kwam het besef dat mijn situatie helemaal niet zo normaal was als ik dacht. Vanaf dan ben ik meer mijn eigen grenzen beginnen aangeven en ben ik mijn papa minder gaan bezoeken. Mijn halfbroertje was intussen ook al wat ouder en wou hem ook niet meer zo vaak opzoeken. We gingen af en toe nog wel eens langs, eerder uit medelijden voor onze papa."
Hij blijft mijn papa, ik heb medelijden met hem. Anderzijds moet ik ook voor mezelf opkomen en aan mezelf denken.
Jill is intussen 24 en studeerde af als psychologe. "Vorig jaar heb ik mijn ‘klopje’ gekregen. Mijn grenzen aangeven blijft iets moeilijk, daar moet ik echt nog veel over leren. Zeker naar mijn papa toe. Maar dat blijft moeilijk. Hij blijft mijn papa, ik heb medelijden met hem. Anderzijds moet ik ook voor mezelf opkomen en aan mezelf denken."
"Bekendheid en erkenning voor mantelzorgers moet groeien"
Jill leerde de vzw Zo Jong kennen. Zij zetten zich in voor jonge mantelzorgers. "Ondertussen zit ik zelf ook bij de organisatie, we zijn nog in volle opstart. We willen een plek creëren waar jonge mantelzorgers terecht kunnen, zoals workshops of een online chat. Of een samenwerking met scholen zodat jonge mantelzorgers een plek hebben waar ze rustig hun huiswerk kunnen maken of even kunnen ontspannen. De bekendheid en erkenning voor mantelzorgers moet groeien. Veel mensen beseffen niet eens dat ze mantelzorger zijn. Dat kan al beginnen vanaf vijf jaar. Wanneer één van de ouders bijvoorbeeld ziek is en de kinderen gevraagd worden om te helpen met huishoudelijke taken, dan zijn zij eigenlijk mantelzorgers. Voor veel jonge mensen blijft het langs de ene kant een taboe om daarover te praten. Langs de andere kant vinden ze het maar normaal, vanzelfsprekend dat ze dat doen. Ze staan er niet bij stil, maar dat is net wél nodig om zo’n situatie haalbaar en leefbaar te maken."
