Jonathan kreeg HIV: "Mijn wereld stortte in. En dan moest ik het mijn vriendin nog vertellen..."

Diagnose: HIV

Jonathan kreeg tien jaar geleden te horen dat hij HIV had gekregen in Zuid-Afrika. “Toen ik het nieuws kreeg is mijn wereld helemaal ingestort. Ik dacht letterlijk dat mijn leven voorbij was. Ik heb tien dagen in quarantaine gelegen, ik had bijna geen witte bloedcellen meer en voelde mij ongelofelijk zwak. Ze wisten in het ziekenhuis niet wat ik had. Ze hebben mij getest op malaria, tuberculose, hepatitis en ook op HIV. Al die testen zijn in het begin negatief teruggekomen. Dus ik dacht dat het een tropische ziekte was. Maar dan heb ik op de 9de dag toch het nieuws gekregen dat het HIV was. Dan krijg je een soort van paniekaanval, je begint zwaar te ademen en te wenen. Er gaat zoveel door je hoofd, ik kan dat zelfs niet beschrijven.

Ik had toen een vriendin op dat moment en die woonde in Spanje. Ik was negen maanden aan het werken voor een project in Zuid-Afrika. Wij hebben elkaar toen maar twee keer gezien, wat heel weinig is in een relatie. Mijn job was zeer stresserend en ik ben uiteindelijk drie keer vreemd gegaan. Dat waren geen relaties maar korte contacten met vrouwen. Onbeschermd, wat niet zo slim was. En dan loop je HIV op. Plots lag ik in dat kamertje in het ziekenhuis, helemaal alleen. En ze komen je dat nieuws vertellen. Niet alleen je gezondheid is aangetast, maar ook met verschillende gevoelens zoals: "wat doe je met je vriendin"?! Dat was eigenlijk de vrouw van mijn leven. Ze wist dat ik ziek was maar ik heb haar niet willen vertellen over de telefoon dat ik HIV had. Ik wou haar dat persoonlijk vertellen en ben dan naar Spanje gegaan." 

Nieuws vertellen

"Mijn moeder heeft onmiddellijk het vliegtuig genomen toen ik haar had opgebeld met het nieuws. Ik zie haar nog altijd binnenkomen in het ziekenhuis. Ik was helemaal verzwakt en had veel gewicht verloren. Toen mijn mama binnenkwam in het ziekenhuis… dat heeft een enorme impact gehad op mij. Ik denk ook op haar. Ik was zo beschaamd. Je hebt een gevoel van schuld en ontgoocheling. Ik moest dat allemaal gaan vertellen aan mijn broers, zussen, vader. Ik ben toen samen met mijn mama terug naar België gekomen, om dan richting Spanje te trekken naar mijn ex-vriendin Amanda. Want er was een risico dat ik haar besmet had, ik was namelijk in die periode eens naar Spanje geweest.

Ik ben met haar naar het ziekenhuis geweest  en dat was een vreselijke periode. Je moet aan de vrouw waar je eigenlijk je leven mee wou opbouwen, vertellen dat je ze bedrogen hebt en dat ze risico loopt op HIV. We hebben dan testen gedaan en ze is niet besmet met HIV-virus. Dat is voor mij een serieuze opluchting! We hebben daarna heftige ruzie gekregen, ik ben toen vertrokken en we hebben elkaar niet meer gezien gedurende vijf jaar. “

Positief verhaal 

Jonathan vond de moed om zijn verhaal om te draaien en er een bepaalde kracht uit te halen. “Toen ik terug was van Spanje, ben ik in de alcohol en drugs gesukkeld. Dat heeft zo een acht jaar geduurd. Het was een rollercoaster van vluchtgedrag. Tot op die ene dag, 30 maart 2017, toen mijn beste vriend is overleden door euthanasie. Op het moment dat hij de injectie kreeg, was ik er bij. Hij heeft toen in mijn ogen gekeken en een kus op mijn lippen gegeven. Tien seconden later was hij dood. Dat heeft zo een enorme impact gehad op mij. Ik ben dan kort nadien met twee vrienden van Spanje naar Santiago de Compostella gewandeld. Tijdens deze wandeling heb ik een soort inzicht gekregen. Ik heb uren aan een stuk geweend. Er is toen een soort van gewicht van mijn schouders gevallen en dat was zo een bevrijdend gevoel. Ik besefte toen dat als ik niet ging veranderen, het slecht met mij ging aflopen.

Ik heb daar écht beseft dat ik geen verantwoordelijkheid had genomen voor mijn eigen daden. Ik gaf iedereen de schuld: het was mijn moeder haar schuld want ze had mijn vader verlaten, daarna was het mijn pa zijn schuld want hij zat aan de drank en ook mijn broers en zussen waren de schuldige. Zij spraken over mijn diagnose met hun vrienden. Kortom: het was heel de wereld zijn schuld buiten die van mezelf. En ik ben blij dat ik toen dat inzicht kreeg. Er moest gewerkt worden aan een nieuwe Jonathan. En dan begin je aan die herontdekking: wie ben ik? Wie was ik voor HIV? Wij leven in een maatschappij waar kwetsbaarheid wordt aanzien als een zwakte, maar door mij kwetsbaar op te stellen ben ik authentieker geworden. Ik draag geen masker meer, ik ben wie ik ben nu. Ik denk dat kwetsbaarheid op die manier een soort weg kan zijn naar nieuwe, meer liefdevolle betekenisvolle relaties tussen mensen. Wij leren van ons altijd weg te steken maar ik heb al veel positieve reacties gekregen door dit verhaal gewoon te vertellen aan mensen."
 

Belang van familie en dialoog 

“Die acht jaar waarin ik niet wou dat iemand over mijn ziekte praatte, heb ik ook de emoties van mijn familie gemonopoliseerd. Zij konden hun verhaal niet doen. Mijn ouders waren gescheiden en er is nooit over gepraat in de familie, dan heeft uiteindelijk tien jaar geduurd. We hebben deze zomer pas samen gezeten hierover. Familie is eigenlijk zo belangrijk bij HIV, toch zijn er ook veel mensen die met HIV leven en niets zeggen tegen hun partner of ouders uit schaamte. Ik heb nu gevoeld bij mijn eigen familie dat mijn ziekte ons veel dichter bij elkaar heeft gebracht, dat is uiteindelijk ongelofelijk mooi." 

Jonathan wil graag een inspiratie zijn voor andere lotgenoten. Meer informatie over zijn projecten en podcast kan je hier terug vinden. 

Bekijk het gesprek