Kim Van Oncen over het moederschap: "Ik wil te graag zelf de touwtjes in handen hebben. Terwijl ik goed weet dat andere mensen even goed voor mijn kind kunnen zorgen"

“Angst is zo een slechte raadgever”, weet Kim van Oncen. “Maar het is menselijk om je angst toe te laten. Ik probeer het zo weinig mogelijk te doen en dat lukt mij op heel veel vlakken goed, maar niet als het over mijn kinderen gaat. Daar ben ik absoluut niet rationeel in. Ik heb van die vreemde trekken waarvan je denkt: dit is echt niet meer oké.”

“Beter een bange pier dan een dode pier”

“Mijn zoon is bijna zes jaar nu”, begint Kim van Oncen te vertellen. “Hij is onlangs pas voor het eerst bij een vriendje gaan spelen. Ik ken die mensen niet: hebben die een zwembad? Of een trap? Of een vuur? Dat is heel erg hé, ik weet het. (lacht) Mijn man was hem gaan brengen en rond de middag waren we al met elkaar aan het sturen: heeft de mama nog iets laten weten? Jaja, ze heeft een berichtje gestuurd dat alles oké is. Ga hem maar snel halen!...”

“Dat komt allemaal wel goed”, knikt Kim van Oncen. “Het is even een stap en ik weet van mezelf dat ik de bal aan het misslagen ben. Dat is puur ingegeven door angst. Uiteindelijk val ik nog wel mee, maar het is mijn man die me hierin verbaast. Hij doet altijd heel stoer: we moeten ze loslaten! Maar ik schrijf mijn zoon in om met de hele klas samen te gaan fietsen en het is mijn man die zegt: wie gaat er mee fietsen? Moeten wij niet mee fietsen? Hij is er nog wat extremer in.”

Kim van Oncen is een heel onbevreesd persoon, zegt ze zelf. “Voordat wij kinderen hadden, was ik van niets bang. Het is enkel wanneer het over de kinderen gaat, dat ik denk: beter een bange pier dan een dode pier. (lacht) Ik wil te graag zelf de touwtjes in handen hebben. Terwijl mijn verstand wel weet dat andere mensen even goed voor mijn kind kunnen zorgen. Ik kan het wel loslaten bij mijn ouders en een babysit. De babysit moet ik wel al heel lang kennen en moet een opleiding gedaan hebben in de kinderzorg. Amai, dit is erg. (lacht) Ik heb een vriendin die voor kleuterjuf studeerde, waarvan ik weet dat ze ook EHBO-lessen kreeg. Zij mag komen babysitten, maar ik leg wel altijd een papier klaar met het nummer 112, hoe de poort open moet, … En dan stuur ik doorheen de nacht nog eens één berichtje, dat valt toch goed mee hé?”

Kims Labradoodle

“Ik praat de hele tijd tegen mijn huisdier”, lacht Kim van Oncen. “Vroeger hadden wij er geen. Ik ben ook allergisch aan katten en honden. Voor mij was het een uitgemaakte zaak dat ik een leven ging leiden zonder huisdieren en ik was daar helemaal oké mee. Tot ik mijn man leerde kennen die helemaal zot is van honden en eigenlijk alle dieren. Ik had er niets mee, omdat ik het niet kende. Dus ik zei altijd: 'Neen, we hebben hier geen tijd voor. Een dier heeft veel aandacht nodig. Als we het hebben, wil ik het goed doen. Dus, wij gaan niet voor huisdieren.'"

“Mijn man kwam op een gegeven moment thuis met de boodschap: ik heb een puppy’tje besteld uit een nestje", vertelt Kim van Oncen. "Binnenkort ga ik hem halen." Maar Kim van Oncen was er tegen: 'Ik ben allergisch, dat gaat niet!' Haar man had een nestje gevonden met labradoodels. 'Zij ruiven niet en daar kan jij tegen', zei hij. Daar stond ik dan, met mijn mond vol tanden: hier gaat mijn excuus van jaren. Ik ging mee naar dat nestje om te voelen of ik last had. Maar het kalf was al half verdronken, want er was zelfs al een voorschot betaald. En dan kwam het: 'Jij gaat daar voor zorgen. Jij geeft het eten. Jij gaat er mee naar de dierenarts. Ik wil er niets mee te maken hebben.' Deal, antwoordde hij. Wie denk je dat vanaf dag één met dat diertje op haar borst in de zetel lag? De zetel waar het beestje nooit ging in mogen? Ik was er verliefd op. Ik ging nooit praten tegen een hond, want dat vond ik raar en degoutant. (lacht) Dingen veranderen hé!”

Het dromenboek

Kim van Oncen bracht ook haar 'dromenboek' mee dat ze al 10 jaar lang vol schrijft met haar dromen voor de toekomst. Wil je weten wat haar grootste droom is?