Marijn kreeg te maken met een burn-out: "Ik wou weken niet toegeven dat ik een burn-out had, want mij zou het niet overkomen"

Marijn werkte 7 jaar lang als freelance journalist: een job die eigenlijk geen begin- en einduren kent. Maar naar de burn-out toe is het een hele lange aanloop: “Vermoeidheid als freelance journalist, slecht slapen, stress, … Maar ook hoofdpijn. Ik heb maanden, zelfs jaren, met hoofdpijn gewerkt en gefunctioneerd zonder problemen. Ik heb me er nooit vragen bij gesteld. Hoofdpijn hoorde er een beetje bij.”

Op een dag...

Hij koos daarna voor een vaste job met zekerheid en toch ging op een dag in 2017 het licht uit: “Ik zat op de trein naar Antwerpen en alles rondom me begon te draaien. Ik kreeg geen lucht meer en zwarte vlekken sprongen door de wagon. Mijn maag woelde. Mijn darmen speelden op. Ik kreeg dus een paniekaanval, maar ik kende het nog niet.”

“Haal ik Antwerpen of moet ik onderweg uit de trein springen?”, dacht Marijn. “Ik haalde het. Doodsbenauwd. Bezweet. Ik wandelde de fietsparking voorbij, want ik was zo misselijk dat ik simpelweg niet meer op mijn fiets durfde te stappen. Ik wankelde naar m’n werk, 25 minuten verderop. Ik stamelde tegen een collega dat ik me niet zo goed voelde en ik liep zo maar de nieuwe stagiair voorbij.” Niet veel later deed Marijn hetzelfde parcours, maar dan in omgekeerde richting: “Ik belde mijn lief met de vraag of ze zo snel mogelijk een afspraak bij de dokter kon maken." Toen had Marijn door dat er echt iets grondig mis was.

De diagnose burn-out

Het is een hele zoektocht geweest om te weten te komen wat er juist mis was: “Ik weet dat ik heel perfectionistisch en onzeker ben. Ik weet hoe ik in het leven sta, maar toch is het een zoektocht geweest. Ik wou in het begin niet toegeven dat ik een burn-out had. Je weet dat je er dan lang mee thuis zit. Het heeft dus weken en maanden geduurd dat ik me toch echt verzette. Ik wou nog wat van thuis blijven werken, het ging wel goed komen, mij gingen ze niet liggen hebben, … Ik ging snel weer beter zijn.” Maar dat is een heel proces geweest: “Tot op de dag van vandaag loopt dit proces door.”

Marijn Sillis had nooit gedacht dat het hem zou overkomen, om verschillende redenen: “Bij mijn mama is hetzelfde gebeurd. Ik wist dat mijn moeder haar job niet graag deed en dat ze maar werkte en werkte … Als freelance journalist heb je veel vrijheid en journalist is gewoon de mooiste job ter wereld. Ik dacht dat ik mijn vrijheid had en kon doen wat ik graag deed. Maar als je grenzeloos leeft, kom je ooit op een dag je grens tegen. En ook vooral jezelf…”

Veel rust en een goede partner

“Ga eens wandelen! Want het gaat wel over met wat rust”, hoor je heel veel vertelt Marijn. “Het is loslaten, maar als ik goed kon loslaten, had ik nooit een burn-out gekregen. Ontspannen? Ik lees graag, ik kijk graag documentaires en ik leer graag bij. Als je hoofd niet werkt, vergeet het … Ga eens in het bos wandelen! Heel leuk, maar als je fysiek nog geen 100 meter ver geraakt, ga je het best niet in een bos wandelen."

"Zulke dingen krijg je naar je hoofd gesmeten, maar dan zit je daar thuis in je zetel. Wat deed ik graag? Wat kan ik nog? Ik was totaal mijn kluts kwijt. Ik kon niets niet meer. Voor mensen die hard gewerkt hebben en nood hebben aan vakantie is dit het mooiste geschenk dat je kan krijgen. Doe maar wat je graag doet. Maar als je in je zetel ligt, doet alles pijn. Niets lukt. Er is niets meer wat je graag doet.”

Een partner kan op dat moment heel veel betekenen: “Ik noem ze mijn heldin, mijn reddingsboei, … Misschien is ze zelfs een hele boot. Het woord dat zij altijd herhaalde was ‘machteloosheid’, want zij kon heel weinig doen voor mij. Maar het feit dat ze er altijd was, was het mooiste geschenk dat ze mij kon geven. Ik voelde mij wel super schuldig, want mijn vriendin ging full time werken en ik lag in de zetel. Als ze me vroeg om de afwasmachine leeg te maken of een was te doen, kon ik dat niet. Dat was voor mij de Mount Everest beklimmen. Het lukte mij simpelweg niet. Mijn vriendin was haar leuke lief kwijt waarmee ze ging wandelen of op café ging en tegelijkertijd moest ze alles regelen, het huishouden onderhouden, koken, … Het kwam allemaal op haar schouders terecht. Hoed af voor mijn vriendin! Het is een fantastische vrouw.”

"Ik dacht dat ik wist wat een burn-out was, tot ik er een kreeg"

Mensen die nooit met een burn-out te maken hebben gehad, kunnen moeilijk inschatten wat dat moet zijn voor een ander die daarmee te kampen heeft. Vaak wordt er ook neerbuigend over gedaan: “Toen mijn moeder ziek werd, kon ik me niet inbeeldden wat er mis was met haar. Het leek stress en vermoeidheid, maar wat is dat dan? Vermoeidheid? De vermoeidheid die ik de voorbije jaren beleefd heb, kan ik niet omschrijven. Stress? Wat is stress? Iedereen voelt al wel eens stress. Ik was fysiek kapot, maar ook emotioneel. Ik huilde voor het minste, ik was bang.”

“Ook cognitief. Ik ben een journalist. Ik schrijf. Maar ik kon niet meer schrijven en lezen. Precies of je gek wordt. Al die facetten van een burn-out worden genegeerd of vergeten. Ik weet niet goed hoe ik het moet verwoorden. Voor mezelf vond ik het dus nodig om het in een boek te gieten. Ik hoop dat mensen het dan een beetje beter gaan erkennen.” Marijn voelt tot op de dag van vandaag dat hij nog steeds kan wegglijden. Hij blijft wie hij is en je karakter kan je niet veranderen. 

Ook Marijns moeder Karin kreeg ooit een burn-out

Iemand die het wel zag aankomen, was Marijns moeder, Karin Schoovaerts. Zij wist als de beste wat de symptomen waren, want 20 jaar geleden kreeg zij ook een burn-out: “Als Marijn kwam eten, zag ik dat hij heel afwezig was. Hij zat altijd op zijn gsm of hij was diep aan het nadenken. Het hier en nu beleefde hij niet echt.”

Marijns moeder waarschuwde hem: “Marijn, je gaat het hetzelfde mee maken als ik, zei ik. Maar neen, antwoordde hij toen. Ik doe mijn job wel graag. Dat was voor hem het grote verschil, want ik deed mijn job niet graag.”

Het boek ‘Ik dacht dat ik wist wat een burn-out was, tot ik er een kreeg’ van Marijn Sillis ligt nu in de boekhandel. Het verhaal van Karin en waarom een burn-out genetisch zou zijn, lees je hier: