Pommelien Thijs: "België is Hollywood niet, je mag hier als BV nog gewoon mens zijn"

Pommelien Thijs is nog geen twintig jaar, maar al enorm druk bezig met van alles en nog wat. Nu de opnames van ‘#Like Me’ even stil liggen, studeert ze biologie aan de universiteit. Verder maakt ze haar eigen kleren op maat én brengt ze daar dit najaar een boek over uit. “Wat ik ook doe, ik wil vooral tevreden zijn.” 

Van tweede- naar eerstehands 

“Ik koop bijna al mijn kleren tweedehands. Op mijn tien jaar wou ik leren naaien. Ik maakte met oude gordijnen kleren, als je het al zo zou durven noemen. Mijn mama liet mij in die kleren naar school gaan, maar ze waarschuwde mij dat ze zouden stukgaan. Ik bleef koppig volharden en kwam terug thuis met een aan elkaar geniet, kapot kleed. Zo loste ik dat probleem op”, lacht Pommelien. Maar nu maakt ze kleren als geen ander. “Ik maak van een mannenbroek een hippe broek op maat. Ik vind dat zo leuk. Het kost mij nog geen twintig minuten én ze zit als gegoten. Er zijn specifieke tips voor tweedehandskledij, die ga ik allemaal in mijn boek zetten.”

In haar studie biologie vormt ecologie een belangrijk aspect. “Je moet daar mee bezig zijn. Ik zou veel van de wereld willen zien, maar besef hoe vervuilend een vliegtuig nemen is. Ik zeg niet dat ik het meer zou nemen, maar als het geen gevolgen had, dan zou ik het vaker doen. Ook kleren maken is begonnen vanuit een tekort aan geld om naaispullen te kopen. Ondertussen is het veel meer uit principe. Het is iets kleins, maar ik geloof heilig dat alle beetjes helpen. Iedereen moet de balans maken tussen wat hij wel en niet kan doen. Ik heb daar alle respect voor.”

Wat wil ik later worden? 

“Op mijn vier jaar wou ik elke week wel iets anders worden. En dat heb ik soms nog. Ik heb veel interesses en dat ik ze allemaal kan uitoefenen, is fantastisch!” Pommelien rolde stapje per stapje in de wereld van de showbizz. “De mama van een vriendin was regisseur. Voor een Ketnet-programma zocht ze kindjes. Ik heb toen auditie gedaan en leren zingen. Mijn zus zong al in het Studio 100-koor, zij heeft mij toen goed geholpen. Ze is de meest fiere grote zus ooit!”  

#Like me 

“Voor ‘#Like Me’ was ik eerst voor de rol van Camille gegaan, want die van Caro was al bezet. Maar de rol van Camille werd ingenomen door Camille Dhont. Ze doet dat fantastisch, ik had het niet beter gekund. Net voor de opnames kwam de rol van Caro opnieuw vrij. Ik ben ervoor gegaan, al zagen heel veel mensen mij niet als dat personage. Diezelfde mensen hadden mij namelijk al gezien op hakken, met een rokje én ik had ook nog lichtblonde haren voor de rol van Camille. Op de auditie zelf hebben ze mijn haren bruin gespoten en een bril opgezet om toch even een ander beeld te krijgen. Ik vind het een leuke rol, maar wil niet voor altijd blijven steken in het personage van een lief meisje." Pommelien vindt het mooi om een rolfiguur te mogen zijn. “Ik kan dat goed van me afzetten. Heel het mediagebeuren is ook nooit een shock geweest, want in België is er geen Hollywoordgehalte. Je mag hier nog gewoon mens zijn. Het is een milde en mooie positie.”

“Ik zie mezelf wel graag” 

“Na de puberteit, ben ik mezelf echt wel graag beginnen zien. Iedereen moet door die mindere fase. Je moet achterhalen wie je bent en wat jouw waarden en normen zijn. Na het middelbaar heb ik een jaar niet gestudeerd. Ik ben gaan werken en heb gezocht naar wat ik wel en niet leuk vind. Je moet erover waken dat je gelukkig bent en zorgen dat je dat blijft." Pommelien vindt zich op alle vlakken heel geprivilegieerd. “Ik vind het moeilijk om jongeren die niet gelukkig zijn een tip te geven. Ik heb zelf nooit tegenslagen gekend of problemen gehad met geld, huidskleur of mijn thuissituatie. Ik ben goed omkaderd geweest. Ik snap dat veel jongeren die omkadering en die ruimte niet hebben in hun leven. Dat is bijzonder jammer.”

“Je kan heel veel energie uit mij halen, denk ik. Maar ik kan ook heel intens zijn. Ik kan doordraven en niet weten wanneer ik moet kalmeren. Of een confrontatie die niet zo belangrijk is, toch aangaan. Voor mijzelf stel ik geen specifieke doelen. Als je mij over twintig jaar aanspreekt, hoop ik gewoon dat wat ik ook doe, ik er heel tevreden mee ben.”