Tijs Vanneste over de lange weg naar het vaderschap: "Ik heb me schuldig gevoeld tegenover mijn vrouw. Ik vroeg haar zelfs of ze niet beter op zoek ging naar een jonge, viriele gast"

De vrouw van zijn leven

“Mijn vrouw, Lisse Habraken, is kunstenares en eigenlijk hebben wij elkaar leren kennen door een schilderij. Ik had op het internet een schilderij van haar gezien: een heel intens werk met een blauwe achtergrond en enkele lichte, sierlijke figuren. Ik heb dan met haar contact opgenomen om dat schilderij eens te bezichtigen en ik heb dat toen meteen gekocht. Ze is dat bij mij thuis komen afzetten en ze is eigenlijk nooit meer weggegaan (lacht). Ja, ik denk dat ze de vrouw van mijn leven is. Ik weet zeker dat je eigenlijk niets zeker weet in het leven. Maar: ik ben eigenlijk nog nooit zekerder geweest van iets!", vertelt Tijs.

“Ze is een vrije geest: ze denkt op haar manier en ze staat eigenlijk op een unieke manier in het leven. Soms begrijp ik haar niet altijd even goed, maar dat vind ik net heel interessant. Ze verrast mij nog wekelijks met iets, over hoe ze denkt over bepaalde dingen. Ik voel ook dat ze achter mij staat, dat ik een sterker iemand ben geworden door haar. En tegelijk zorgt ze er ook voor dat ik met mijn voeten op de grond blijf staan. Als er iemand te veel pluimen in mijn gat steekt, dan is zij ook de eerste om die daar terug uit te halen (lacht).”

Vader worden 

“Het heeft lang geduurd bij ons om kindjes te krijgen, dat parcours is niet gemakkelijk geweest. We hebben onze kindjes via ICSI gekregen, dat is nog een stapje verder dan IVF (in vitro fertilisatie). Het was een emotioneel zwaar traject, maar ik ben blij dat we daar goed zijn doorgekomen. Want dat maakt of kraakt toch je relatie. We hebben ongeveer 3 à 4 jaar moeten wachten op onze zoon Cis, die is nu bijna 5 jaar oud. En dan was er onze 'raketman': we wouden graag een tweede kindje en we hadden schrik dat het weer een lang parcours kon worden, maar redelijk snel erna hebben we Cas gekregen. Hij is nu 3 jaar oud." 
 
"Ik heb me heel schuldig gevoeld tegenover Lisse, zij is 10 jaar jonger. Op een bepaald moment heb ik nuchter en weloverwogen aan haar gevraagd of ze niet beter op zoek zou gaan naar een jonge, viriele gast. Eentje waar ze geen miserie mee had en waar alles fatsoenlijk ging. Ik heb daar veel pijn van gehad... We hebben adoptie ooit ook overwogen, maar we vonden dat toch niet zo simpel. Je moet daar toch heel goed over nadenken. Ik ken veel mensen die uit andere continenten geadopteerd zijn en de meesten hebben het toch moeilijk gehad in hun leven. Met zichzelf, met hun verhaal, met hun adoptie. Wie weet doen we het ooit nog, maar ik vind dat je er niet te lichtzinnig mee moet omgaan."

De liefde voor zijn gezin

“Er is niets mooiers of belangrijkers in mijn leven dan mijn gezin. Ik maak graag muziek, tatoeëer graag, maar ik zou het allemaal in een fractie van een seconde laten vallen voor mijn twee zonen en Lisse. Want dat is het enige echte belangrijke in het leven. Als je met iemand ouder praat, iemand die bijvoorbeeld zelfstandige is geweest, het eerste waar die mensen spijt van hebben dat is dat ze te veel gewerkt hebben in hun leven en te weinig met hun gezin bezig zijn geweest. En daar ben ik super streng in voor mezelf. Succes is zo ontastbaar dat het ook totaal onbelangrijk is. In die ‘BV-wereld’ ontmoette ik iemand die meteen bij de eerste kennismaking begon over alle trofeeën die hij gewonnen had. Ik heb toen gezegd: kerel, je weet toch dat als je morgen dood valt, niemand op je begrafenis gaat zeggen dat je een goed persoon was door alles wat je gewonnen hebt. Dat doet er eigenlijk niet toe", vertelt Vanneste.
 
"Mijn grootste angst is dat ik eigenlijk niet voor mijn gezin zou kunnen blijven zorgen. Het kan allemaal zo snel voorbij zijn. Ik heb niet echt schrik om te sterven, maar wel schrik om er de rest mee lastig te vallen. Je bent er dan niet meer, zo is het leven nu eenmaal, maar ik heb die verantwoordelijkheid genomen om voor mijn gezin te zorgen. Om samen met Lisse twee zoontjes op de wereld te zetten en dan wil ik daar graag voor zorgen tot dat die voor zichzelf kunnen zorgen. Ik heb totaal niets met geloof, maar ik geloof wel in sporen achterlaten. Ik wil graag dingen mee in beweging zetten die dan later een eigen leven gaan leiden: zo iets kunnen 'planten' en dat doen bloeien. Momenteel ben ik ook heel bewust bezig om tegen mijn zoontjes genoeg te zeggen dat ik ze graag zie, ze genoeg knuffelen en concrete liefde mee te geven. Ik wil dat ze als 'mooie mensen' groot worden."