Veerle Declerck verloor één kindje van een tweeling tijdens de zwangerschap: "Je regelt de geboortekaartjes en een begrafenis tegelijkertijd"

“In 2016 waren we zwanger van een tweeling. Rond deze tijd zaten we toen in een emotionele rollercoaster. Ik was toen zwanger van Jaan en Fien. Op de echo na 12 weken wisten we dat er iets niet juist was. En op 18 weken werd bij Fien trisomie 18 vastgesteld. Dat is een zeldzame genetische afwijking. We wisten meteen dat de overlevingskans bij Fien veel kleiner ging zijn.” 

Geboortekaartjes en een begrafenis

“Het is heel gek. Vanaf het moment dat je het te weten komt, begin je al met je rouwproces. Het was een dubbel gevoel. Ik was sterk gefocust op Fien, omdat ik wist dat met haar mijn tijd beperkt was. Je bent dan bezig met de geboortekaartjes, maar vanaf we wisten dat ze overleden was, waren we ook bezig met de begrafenis.” 

Erkenning

Ook in het programma 'Thuis' is dit een verhaallijn. Christine en Adil verloren één van de twee kindjes in de buik van Christine. Maar de makers van Thuis haalden dit verhaal eigenlijk bij Veerle Declerck. Toen ze de vraag kregen of ze hun verhaal wouden doen aan de scenarioschrijvers, hebben ze niet getwijfeld: “Op die manier kunnen we Fien voor een deel in leven houden. We hebben gevoeld dat veel mensen meeleefden met ons verhaal en Fien wilden laten bestaan. Want daar was ik tijdens mijn zwangerschap heel bang voor. Dat Fien niet erkend zou worden. Na 24 weken wordt je kind volgens de wet erkend. En ik dacht de hele tijd: “Dit moet ze halen”. Ik wou echt dat ik haar een naam kon geven. Moeder- en vaderliefde is zoiets instinctief. Je houdt sowieso van je kind. Wanneer je dan het gevoel hebt dat je moet strijden zodat je kind erkend wordt door de buitenwereld, vond ik heel lastig.” 

Nog steeds mama en papa geworden

Veerle gaf enkele tips over hoe je er als buitenstaander best mee omgaat: “Wat ik merk bij mezelf en anderen, is dat we het heel belangrijk vinden om ook een proficiat te wensen voor het overleden kindje. Bij ons waren het er nu twee, waarvan eentje overleden is. Maar mensen die zwanger waren van één kindje dat gestorven is, zijn ook mama en papa geworden. Je hoeft daarom het woord proficiat niet te gebruiken, maar die erkenning is wel heel belangrijk. Een teken van warmte en tonen dat je beseft dat het moeilijk moet zijn, is het enige wat je op dat moment nodig hebt. Je voelt je dan begrepen.” 

Steeds aanwezig

Fien is sowieso een deel van hun gezin: “De kinderen hebben we van in het begin meegenomen in het verhaal. We hebben aan de gynaecoloog gevraagd of het oké zou zijn moesten ze Fien zien. En zij gaf ook meteen aan dat dit een goed idee was. Ik gaf les rond rouwen en het zo concreet mogelijk maken, ook het niet ontkennen is heel belangrijk. Ik wil niet dat ze een traumatiserende en emotionele rugzak met zich meedragen. Ik wil dat ze het als iets positief zien. Dat ze weten dat ze er is, in ons hart zit en ons warmte geeft. Het is niet iets waar we ons de rest van ons leven zwaar bij moeten voelen.” 

“Als de kinderen een tekening of een kaartje maken, staat er altijd een hartje op en dat is dan Fien. Of als ze een vlinder zien roepen ze: “Daar is Fien!” Ze is dus op een gezonde en mooie manier nog steeds aanwezig.”