Wouter getuigt over eenzaamheid: "6 maanden na mijn scheiding hakte het erin: ik had mensen rond me, maar was eenzaam"

“Ik wilde mijn verhaal vertellen omdat ik voel dat er heel veel onwetendheid en veel onbegrip is rond het thema eenzaamheid. In mijn geval is het begonnen na mijn scheiding. Na een half jaar zeiden de mensen dat het tijd was om mijn leven te hernemen, dat ik me erover moest zetten. Mensen gaan in jouw plaats bepalen hoe lang dat mag duren. Ik weet dat het was om me moed in te praten, maar op dat moment voelde ik me eenzaam."

"Na mijn scheiding zat ik in een identiteitscrisis. Ik had veel mensen om me heen. Ik ben ook in een warm nest opgegroeid. Daar lag het niet aan. Mensen zeiden tegen me: 'Je kunt gaan en staan waar je wilt, je hebt drie fantastische kinderen, een mooi huis, een bedrijf. Ik zou je leven willen, want ik ben ook graag eens alleen.' Maar alleen zijn is niet hetzelfde als eenzaamheid. Iedereen wil wel eens alleen zijn, niemand wil eenzaam zijn."

Wakker worden in een leegte

"Eenzaamheid, dat is wakker worden in een leegte. Na een scheiding heb je veel gevoelens, kwaadheid bijvoorbeeld, maar eenzaamheid is het moeilijkste om tegen te vechten. Het is iets dat je overvalt, en je kunt er niet tegenop. Er is geen pilletje voor, geen knopje waar je aan kunt draaien. Mijn ouders en mijn broers hebben mijn klaagzang tot vervelens toe aangehoord, en voor mij was dat een deel van mijn genezing: het kunnen vertellen."

"Vandaag gaat het beter met mij. Vroeger was die eenzaamheid heel sterk aanwezig, nu is het eerder latent. Het kan nog altijd heel onverwachts opduiken. Onlangs was er een familiefeest, veel volk, lekker eten en drinken. Dan gaat iedereen naar huis en is alles opgekuist, en dan ben ik alleen. Dan mis ik wel iemand, ja. Eenzaamheid is als verdriet. Het komt heel onverwachts op."

"Wat ik mensen wil meegeven, is dat je erover mag praten. Ik zeg soms nog dat het niet goed gaat met mij, als mensen het vragen. Dan zie ik al snel of ze er dieper op in willen gaan, of gewoon oppervlakkig willen blijven. Ik heb al veel verhalen gehoord van mensen door over het mijne te praten."

Mantelzorgers en bedrijfsleiders: het is overal

Xavier Taveirne: Dat is zo opvallend aan het verhaal van Wouter. Hij is bedrijfsleider, het gaat 'm voor de wind. En toch is hij eenzaam. Hij staat midden in de maatschappij, en voelt zich toch alleen. Dat toont aan dat het geen marginaal verschijnsel is, maar dat het iedereen kan overkomen." Ook Guido doet zijn verhaal in 'Eenzaam'. Zijn vrouw is jongdement en dat heeft een zware impact op zijn leven. "Ze is er nog altijd, maar ik kan er niet meer mee praten. Ik wist niet dat je met twee zo eenzaam kunt zijn."

Xavier: "Veel mantelzorgers hebben last van eenzaamheid. Het huis waar je woont, is niet meer het huis van vroeger. Vrienden blijven weg, de afspraken waar je energie uit putte gaan niet meer door. Nu klinkt de reeks heel zwaar, maar er is ook veel hoop. Kijk maar naar Wouter. Op het dieptepunt van je eenzaamheid is het heel moeilijk, maar er is wel echt hoop. Dat wil ik graag meegeven."