Christel Van Dyck ontmoet Ella Leyers: "Ella, een frêle meisje? Nog in geen 100 jaar!"

Jammer genoeg was de realiteit een beetje anders. De verwarming was kapot geweest en er was ook geen warm water. Net voor Ella arriveerde waren we er gelukkig in geslaagd om de ketel opnieuw aan de praat te krijgen maar warmer dan 11 graden was het er toch nog niet. Doordat de living dan ook nog eens zeer groot is, wist ik dat we al blij zouden mogen zijn als we tegen het einde van de avond 18 graden zou halen. 

Normaal gezien zijn wij de rust zelve tegen de tijd dat onze gasten toekomen. Het eten staat mooi te pruttelen op het vuur, tafel is gedekt, kaarsjes zijn aangestoken en wij zijn klaar om onze gasten perfect te ontvangen. Zo was het dus deze keer niet. Laat ons zeggen dat er toch wat stress was. Ik wist niet goed hoe ik haar moest vertellen dat ze na een lange autorit nu in een koud huis zou terechtkomen. 

Ik begon me dus uitvoerig te verontschuldigen en allicht doordat ik zo verveeld was met de hele zaak en daardoor wat in overdrive ging zei ik iets geweldig dom: “Ik vind het heel jammer dat dit nu juist bij jou gebeurt. Mocht hier vanavond een sporter toekomen, die gewend is om weer en wind te trotseren, dan was het misschien minder erg geweest. Die is de koude gewoon.“

Waarop zij lichtjes verontwaardigd antwoordde: “Denk jij nu echt dat ik zo een verwend nest ben. Of zo een frêle meisje ben  dat niet tegen een stootje kan. Ik trek wel een extra trui aan.“ Ze had gelijk. Het was een belachelijke opmerking van mij. Ella Leyers, een frêle meisje? Nog in geen 100 jaar! Het is trouwens nog een heel fijne avond geworden. En de koude? Na enkele glazen rode wijn voel je die niet meer! 😊