Christel Van Dyck ontvangt Eddy Planckaert: "Die vrolijke deugnieterij heeft hij nog altijd"

Ik heb Eddy leren kennen toen ik mijn eerste stappen zette bij Radio2, Radio2 Limburg in de Rodenbachstraat waar ik in de leer kwam bij Luc Verschueren en Dirk Somers. Eerst bij 'Sportcafé' op zondagnamiddag' en later 'Ochtendkuren', de zaterdagochtend. Het was altijd fijn als hij er was. Het publiek was zot van hem: die typische brede glimlach, zijn grapjes en vooral die vrolijke deugnieterij die hij uitstraalde. Elk moment kon er wel iets onverwachts gebeuren. 

Hij heeft het nog altijd. Hij is er mee geboren. Als kind al, zo vertelde hij in De Rotonde, zat hij vol kattenkwaad: met vuur spelen en daarmee het huis bijna in de fik steken, op achtjarige leeftijd de auto van zijn broer Willy stelen en ermee gaan rijden, zijn moeder smoesjes wijsmaken om toch maar niet naar school te moeten… 

Maar we hebben in De Rotonde ook over ernstige dingen gepraat. Ik heb vooral aan ons gesprek teruggedacht toen bekend werd dat wielrenner Tom Dumoulin even op de pauzeknop wou drukken. Het afzien, de mentale druk, het werd hem allemaal teveel. Het gesprek met Eddy is opgenomen vooraleer dit nieuws bekend werd, maar eigenlijk vertelde hij hetzelfde. “Denkt ge nu echt dat dat zo plezant is, dat afzien. En dat niet één dag, maar dagen aan een stuk. In de jeugdjaren, ja, toen was het leuk. Met de maten naar de koers, daarna een frietje eten. En ik had dan nog het geluk dat ik regelmatig won, anders had ik het niet volgehouden.“
 
Een soort haat-liefde verhouding met de koers. Het deed ook Marcel Kittel jaren geleden stoppen. Het mentale opladen werd te zwaar. Maar ook in een topseizoen kan de moreel je onverwachts  in de steek laten. Het overkwam Wout Van Aert naar eigen zeggen vorige zondag in het WK. De weerbaarheid niet meer vinden om door die muur te gaan. Hard kunnen trappen, is niet genoeg, er komt veel meer bij kijken.