Christel Van Dyck over haar ontmoeting met Viviane De Muynck: "Wat een veerkracht!"

Het verbaasde me dan ook, dat ik zolang moest aandringen om mijn uitnodiging aan te nemen. “Ik heb een zekere schroom om over mijn privéleven te vertellen“, zei ze . Ik heb haar verzekerd dat ik dat met de nodige omzichtigheid zou aanpakken want ik weet dat het leven haar niet zacht heeft behandeld. 

“Ik denk ook dat ik niet zoveel te vertellen heb“ was een ander argument. Dat sloeg volgens mij al zeker nergens op. Een vrouw die  in verschillende bedrijven een mooie carrière gemaakt had en dan op haar 30ste besluit om het roer helemaal om te gooien en naar het conservatorium te gaan om daar haar droom waar te maken. Man net overleden en een zoon van 6 jaar.  “Ik moest na dat verlies mijn leven heruitvinden“ vertelde ze mij. Je moet de veerkracht maar hebben om dat te doen, dacht ik. Je zou voor minder in een hol kruipen om je wonden te likken. 

Maar dat typeert haar. Dat heeft ze ook geleerd van haar ouders. Niet bij de pakken blijven zitten. Recht krabbelen en voortdoen. 
Ook al laat ze de laatste jaren, na het overlijden van haar enig kind, het verdriet en de weemoed soms wel toe. Er zijn zo van die dagen. Maar dat doen ze dan weer op haar eentje, in haar appartement op de 21ste verdieping. 

Voor de buitenwereld is ze de grande dame met de rood gestifte lippen. Liefst met een hoed op. Een diva. Ook al hoort ze dat woord niet graag. Ik vind het nochtans een compliment.