Ingeborg in De Rotonde: "Zwanger zijn vond ik fantastisch, elke dag dikker worden, zalig"

"Hoe dan ook heeft de natuur ervoor gezorgd dat het allemaal niet zo snel is gegaan. Toen het na één jaar nog altijd niet gelukt was, heb ik mij niet te druk gemaakt. Roland (haar echtgenoot) had al twee kinderen dus ik kon het ergens wel aanvaarden. Of beter: ik wou er niets aan doen." 

"Als het na een jaar niet lukt stellen ze van alles voor, hormonenbehandelingen en dergelijke, ook mijn gynaecoloog. Maar daar wou ik niet van weten. In geen geval. Dat is nu eenmaal mijn manier van denken: als het niet voor mij is, is het niet voor mij. En als het bij mij hoort, dan zal het naar mij komen. Dat neemt niet weg dat je er verdrietig van wordt. Elke keer weer moet je loslaten." 

En toen, plots, drie jaar later, was ze zwanger. "We hadden gebouwd en toen Roland mij over de drempel droeg, zei hij, in dit huis ga je mama worden. En geloof het of niet, maar een maand later was ik zwanger. Fascinerend, toch? "

Heerlijke zwangerschap

"De zwangerschap zelf vond ik fantastisch. Elke dag wat dikker worden. Zalig. Ik wou dat mensen zagen dat ik zwanger was, dat ze me hielpen om een bak water in de auto te zetten. Of in bad onder water gaan liggen om te luisteren, om te weten wat hoort dat kindje nu eigenlijk. Meeluisteren met hem of haar. Echt zalig!"

Uiteindelijk hebben Ingeborg en haar echtgenoot het bij één kind gehouden: Robin. "De combinatie moeder zijn en werken, dat was zeer confronterend. De complexiteit daarvan had ik onderschat. Ook en vooral omdat ik niet wilde dat hij naar de crèche zou gaan. Je moet dan beginnen met au-pairs, rekenen op je moeder. Enfin, ingewikkeld." 

Plus omi

"En toen de oudste zoon van Roland vader werd - Robin was toen een jaar of 5 - had ik echt het gevoel dat het verhaal afgesloten was. Ik was niet echt grootmoeder natuurlijk, maar wel plus omi. Dat volstond. Ik heb wel verschillende keren aan Robin gevraagd of hij zeker geen broertje zusje wilde hebben. Maar hij was daar ok mee."

Robin is intussen de 25 voorbij en heeft net als zijn moeder podiumkunsten gestudeerd. Niet meteen de richting waarvan Ingeborg droomde voor haar zoon. "In al mijn cursussen zeg ik steeds opnieuw: laat je kinderen doen wat ze zelf willen doen. Ga ze niet sturen. Als ze iets willen doen, laat ze. Maar kijk, bij mijn eigen zoon, heb ik dat wel gedaan. Robin is een intelligente jongen, studeert zonder moeite en had alles kunnen worden wat hij maar wilde. En dan zegt hij plots: 'Ik ga naar de toneelschool. Ik ga auditie doen.'

Schuldgevoelens

"Toen hij een tekst voor mij voordroeg, als voorbereiding op die auditie, heb ik hem echt hard aangepakt. 'Zo ga je nooit slagen! Hoe sta je daar nu? Je kent je tekst maar half...'. Ik heb hem altijd vertrouwen gegeven, behalve wanneer hij voor zijn auditie aan het studeren was. Hoe gek is dat. Robin heeft uiteindelijk aan zijn vader gevraagd om iemand te zoeken die hem kon helpen. En dus is hij eigenlijk geslaagd dankzij Kurt Rogiers!"

"En wacht, na de auditie zegt hij aan zijn vader: 'Ik ben niet geslaagd'. Roland belt mij en vertelt dat Robin doodongelukkig is. De schuldgevoelens die dan mij opkwamen, dat kan je je niet inbeelden. Wat later, onderweg terug naar Brugge, zegt Robin plots aan zijn vader: 'Ik ben wel geslaagd hoor'. Als Roland mij daarop meteen terugbelt, ben ik de koning te rijk. En  toen ik hem dan zag thuiskomen, zó gelukkig als wat, heb ik in één moment beslist: 'Stop daarmee. Steun hem nu in wat hij wil doen. Stop met zagen.'"

Beschermen

"Waarom ik mijn eigen raad niet heb gevolgd als het om Robin ging? Ik wou hem beschermen. Als je op een podium gaat staan, komt er vroeg of laat kritiek. En dat is niet tof. Ik wilde hem die pijn besparen. Maar ik had mij daar geen zorgen over moeten maken. Blijkbaar vindt hij het leuk als mensen kritische feedback geven. Hij doet er iets mee. Uiteindelijk zijn die kritische meningen maar een mening, één van de vele meningen."

"Nu, zoveel jaar later, zie ik feedback als een geschenk. Je kan het aanvaarden of teruggeven. Laten liggen of opendoen. Eigenlijk zegt het ook altijd iets voor diegene die de feedback geeft. Dat besef ik nu wel en ik kan het plaatsen. Maar om mezelf nu te pijnigen door alle reacties te lezen - zoals sommige mensen die voor de televisie werken blijkbaar doen - neen, dat doe ik niet."