Ingrid Berghmans in De Rotonde: “Als tennisser was ik rijk geweest, maar ik deed graag judo”

We schrijven begin jaren 90. De Olympische Spelen van Barcelona staan voor de deur en dan gebeurt wat niemand, ook zijzelf niet, had durven te voorspellen: Ingrid Berghmans hangt de kimono aan de haak.  

"In 1989 had ik mijn pols gekwetst tijdens de wereldkampioenschappen. Het heeft bijna 2 jaar geduurd eer de pols weer in orde was. Intussen bleef ik trainen, conditietraining, lopen, ... Bij de eerste 'echte' training, breek ik mijn hand. Terug in de plaaster, kine, alles. Toen alles weer in orde was, trokken we op stage naar Parijs en daar, op de derde dag, bij de grondoefeningen, wou ik rechtstaan. En ik kon niet meer recht. Dat bleek mijn knie te zijn. Ik ben toen meteen naar huis gegaan, bij de dokter geweest en twee dagen later lag ik op de operatietafel."

Sneeuwstorm

"Omdat er een sneeuwstorm was, kwam de dokter wat later en moest ik dus wachten, in de operatiekamer. Toen dacht ik: dit wordt nu echt wel een beetje te veel. Niet dat het een zware operatie was, gewoon de meniscus, maar toch, de zoveelste operatie, de zoveelste revalidatie. En Barcelona was sowieso kortbij. En ik wou ook graag kindjes én ermee kunnen spelen..." 

"Op dat moment heb ik besloten om ermee te stoppen. Ik ben toen uit de operatiekamer gekomen en heb aan mijn man gezegd: 'Ik stop'. Iedereen verbaasd natuurlijk, en mij aanraden om niet te snel te beslissen. Maar het was net alsof dat koordje dat in mijn hoofd zat, 'van ik wil, ik moet en ik zal dit doen', dat dat touwtje was doorgeknipt. Nu hoeft het niet meer, het is teveel, mijn lijf kan dat niet meer aan."  

Kinnekes

"Van het moment dat ik uit de operatiekamer kwam, wist ik dat het een definitieve beslissing was. Mijn man liet mij beslissen, maar waarschuwde mij wel: 'Ik wil niet dat je zoals zoveel sporters na 2 of 3 maanden terug wilt beginnen omdat je het zo mist'. Hij kon het echt niet vatten dat ik wou stoppen. Net omdat ik altijd zo gedreven was geweest. Hij gaf mij een maand om de knoop echt door te hakken. Maar ik wist het al, ik twijfelde niet." 

"Kort daarna zijn we met de ploeg naar Japan getrokken. Tijdens dat verblijf probeerde iedereen mij nog te overtuigen. Maar het was gewoon 'op'. Het stemmetje in mijn hoofd was weg. Ik stond daar in Japan op de mat en vroeg mij af: 'Wat doe ik hier? Met een kimono aan?' Het was precies of ik was iemand anders." 

"Ik heb er achteraf ook nooit spijt van gehad. Trouwens, van het moment dat ik beslist had om te stoppen, heb ik meteen aan Marc (haar man) gevraagd 'wanneer hebben we nu kinnekes?'. Dat was meteen de volgende beslissing!"

Een beetje geluk

Lees verder onder de foto

Van haar succesvolle judocarrière is Ingrid niet rijk geworden. "Als tennisser zou ik rijk geweest zijn, maar ik heb daar nooit bij stilgestaan. Judo, dat deed ik graag. Ik heb altijd een dak boven mijn hoofd gehad, mensen die mij geholpen hebben zodat ik judo kon doen anders hadden we nooit zoveel tijd in de sport kunnen steken. Ik ben die mensen heel erg dankbaar voor. Ik heb het geluk gehad om hen te hebben. Dat moet je altijd hebben: een beetje geluk, in alles wat je doet." 

Ingrid heeft wel een paar grote sponsors gehad tijdens haar carrière: Nissan en Apollinaris. "Mijn manager toen bleek mijn contracten verkocht te hebben aan een bank om zijn schulden af te betalen. Wij hebben jarenlang samen met Jean-Marie (cfr Dedecker) geprocedeerd om het geld te recupereren, maar we hebben de zaak uiteindelijk verloren. ik was al mijn geld kwijt. Pech... Ik heb daar ook nooit veel ruchtbaarheid aan gegeven. Spijtig, maar ja. Ik had er financieel beter kunnen voorstaan, maar goed, ik ben er niet ongelukkig van geweest."