De Rotonde
Jan Hautekiet: "Trouwen was een fijn folietje"
do 13 sep. - 9:30
Het komt wel vaker terug in de Rotonde van radiomonument Jan Hautekiet: de wens om met rust gelaten te worden, om je eigen ding te kunnen doen. Hij is zo opgevoed, en hij heeft zo geleefd. Ook in de liefde geldt dat dus, volgens Hautekiet.
“Zo zie ik het: elkaar plaats gunnen om jezelf te zijn. Dat heeft zijn tijd nodig, want ik denk dat je in het begin toch de illusie hebt dat je de ander nog een beetje zal kunnen veranderen. Als ik een relatieconsulent zou zijn – wat ik niet ben en nooit zal worden – is dat de raad die ik mensen zou meegeven: schrap dat uit je boek, want je verandert de ander niét. Als je op dat punt geraakt, ben je volgens mij vertrokken voor het leven.”
Heel simpel
Zijn eigen liefdesverhaal begon in zijn gevoel heel simpel. “Het was alsof we al heel onze jeugd samen doorgebracht hadden. Wat niet het geval was. Maar ik had onmiddellijk het gevoel dat we elkaar al jaren kende. Het was: iemand vinden van wie ik het bestaan niet vermoedde. Plots was het er. Een vonk. Geen bliksem. Maar meer van: ah ja. Natuurlijk.”
Jan trouwde, dat was een logische stap waar verder niet veel meer over gedebatteerd werd. Ze trouwden voor de wet. En vele jaren later, trouwden ze opnieuw, maar deze keer voor de kerk. “Dat was een folietje. Maar een fijn folietje,” glimlacht Jan. “En zonder meer de mooiste dag van mijn leven.”
Het idee ontstond tijdens het bezoek aan de trouw van een kind van vrienden van Jan, in een pittoresk kerkje in de buurt van waar hij woont. Bij het buitenkomen zei Jan tegen zijn vrouw: “En als wij dat nu ook eens deden, een huwelijk hier? Tot mijn volslagen verbazing stemde ze in. En zo is geschied.”
Omgekeerde logica
Jan en zijn vrouw deden een relatieviering, want eigenlijk was het geen echt huwelijk. De dag zelf ontdekte Jan tijdens de viering het allermooiste gevolg van dit fijn folietje. “We keken om, de kerk in. Normaal als je trouwt, sta je aan het begin van een relatie. Er zijn veel verwachtingen, dromen… en de twee jonge mensen die komen beloven elkaar vanalles. Die logica hebben wij omgekeerd.
Wij keken om en zagen ons verleden, wat we samen bereikt hadden: al onze familie en vrienden, onze kinderen en kleinkinderen, alles wat we samen verzameld hadden in ruim 26 jaar samen. Een echte bezegeling van wat geweest is. Dat was een fijn gevoel.”
