Leona Detiège in De Rotonde: "Een LAT-relatie werkte voor mij. Ik wilde vrijheid"

"Als jong meisje al zag ik me niet in een traditionele relatie. Mijn eerste liefje sprak eens over trouwen, twee dagen later was het af. Ik heb wel een lange relatie gehad met Alain. 7 jaar, hij was mijn jeugdlief. Maar hoe gaat dat he? Ik heb hem leren kennen in de Atheneum-periode, we zijn nog even samen geweest toen ik studeerde. Maar hij ging zijn legerdienst doen in Duitsland, begon te werken en we zijn uit elkaar gegroeid. Trouwen heb ik nooit gedaan, al heb ik wel veel mensen getrouwd in mijn ambt. Maar in mijn tijd werd de vrouw na het huwelijk een soort ontvoogde minderjarige. Je moest voor alles toestemming hebben, tot het hebben van een spaarboekje toe. Dat paste niet bij mijn levenswijze."

LAT-relatie werkt

"Sinds mijn 36 jaar had ik een relatie met Willy. Ik had geen probleem met een emotionele verbintenis, maar wel met het huwelijk. Willy was actief in Mechelen en ik in Antwerpen. We zagen elkaar veel, maar heel lang hebben we niet samengewoond. Toen ik burgemeester in Antwerpen werd, is hij in mijn huis in Kalmthout gaan wonen. En toen ik terug ben gegaan naar Kalmthout, moest de politie aan hem vragen of het oké was dat ik in dat huis ging wonen. Hij stond er geregistreerd, in mijn huis. (lacht) Die LAT-relatie werkte voor mij. Ik had het gevoel toch zelfstandig te blijven. Toen hij op pensioen ging en ik ook, zijn we toch gaan samenwonen. We hebben wel nooit een samenlevingscontract gehad. We zijn altijd financieel onafhankelijk gebleven en dat zou ik zo opnieuw doen. Hij had daar begrip voor, hij was gelukkig ook geëmancipeerd op dat vlak."

Dochter Maya

"Op mijn 25 jaar kreeg ik Maya, mijn dochter. Oorspronkelijk had ik niet echt moedergevoelens, maar 't is door de kinderen van mijn zus dat ik ze heb gekregen. Zij was 18 en 20 toen ze haar kinderen kreeg en ging niet veel na hun geboorte uit elkaar met de vader. De kinderen waren dus veel bij ons, ze werden opgenomen in de familieclan. Ik dacht: als zij die kinderen wegneemt, heb ik ook niets meer. Dus dacht ik: oké, als ik er van mezelf heb, dan kan niemand die van mij afnemen. Op dat ogenblik had ik een relatie en werd ik zwanger. Ik kon toen al zwangerschapsonderbreking doen, maar ik heb volmondig gekozen voor mijn kind. Bewust alleen, ja. Nu zou ik dat misschien anders doen. Maar ook op vlak van Maya had ik geen verbintenissen, ik moest haar niet week om week bij iemand anders brengen. Collega's zeiden me soms dat ik egoïstisch was, wat als er iets met mij moest gebeuren? Maar ik heb er nooit last van gehad dat haar vader niet in het vizier was. Ik had mijn familie en mijn werk, en ook mijn ouders hadden er geen probleem mee. Meestal spraken de mensen er achter mijn rug over, maar daar trok ik me niks van aan."

"Ik heb Maya niet echt weerbaar moeten maken, dat groeide stilletjesaan. Ik herinner me wel nog dat we bij de bakker waren en dat ze aan alles zat te frutselen. De bakkerin zei: 'Pas op of ik ga het aan je papa zeggen!' Waarop Maya zei dat ze geen papa had, maar wel twee mama's. Ze noemde mijn zus haar 'tante mama'.  En mij heeft ze nooit mama genoemd. (lacht) Nog altijd heeft ze een goeie band met mijn zus en schoonbroer. Het is bij één kindje gebleven, omdat ik al 36 was toen ik Willy leerde kennen. Maya is nooit alleen geweest: bij mijn moeder was ze met drie, de kindjes van mijn zus, en Willy had ook al twee kleinere kinderen. Ze is nooit eenzaam geweest."