De Rotonde
Natalia en de eeuwige keuze voor groei
do 29 sep. - 4:53
Ze past niet in een hokje. Ze is anders dan anderen en muziek zit in haar genen. Natalia ten voeten uit bij Christel...
Het is een rode draad in de persoonlijke wegenkaart van Natalia: die afslag nemen en je omringen met die mensen die je doen of laten groeien. Of dat nu in persoonlijke of professionele relaties is.
Ze groeide op als enig kind in een gezin van 5 kinderen. Zo is dat in nieuw samengestelde gezinnen. Al heeft Natalia haar stiefbroer en –zussen altijd als volwaardige broer en zussen beschouwd, door het leeftijdsverschil was ze ook vaak alleen. Die ‘eenzaamheid’ zou een voedingsbodem blijken voor haar latere carrière: ze zong, verkleedde zich, tekende, schilderde… op alle mogelijke manieren ontplooide ze haar creativiteit.
Geen hokje
Ze wordt niet graag in een hokje gestoken, Natalia. En laat dat nu net zijn wat mensen zo graag doen. Vlamingen zeker, vindt Natalia. Natalia past in geen hokje. Nooit gedaan. “Ik voelde me altijd wel een beetje anders. Met de jaren heb ik dat aanvaard. En ik ben daar nu zelfs trots op.”
Maar dat anders-zijn leverde haar ook soms wel eens problemen op. Zoals in de tijd dat ze op internaat gestuurd werd op haar 11de. Jong. Té jong, vindt Natalia nu. Het was een harde school, de Dames in Antwerpen. Ieder voor zich. “Daar heb ik geleerd heel zelfstandig te zijn. Maar achteraf gezien kan je je afvragen of dat nodig is op die leeftijd.”
In de genen
Muziek en zingen moeten in haar genen gezeten hebben, want dat heeft ze altijd gedaan. Als ze gestraft werd, sloot haar vader haar stereo-installatie op. De enige manier om de jonge Natalia te straffen. Ze zong. Ook al geloofden haar ouders aanvankelijk niet zo in dat pad. Natalia zong, omdat het podium de enige plaats is waar ze zich echt vrij voelt.
Natalia, de jonge vrouw met de oude ziel, de supervrouwelijke kwajongen, de energieke wervelwind die ook heel bewust en overtuigd kan stilstaan.
