Martine Jonckheere: het leven is een hobbelweg

Martine Jonckheere kennen we als de glamoureuze, mooie actrice die menig rode loper siert met haar flamboyante verschijning én klaterende lach. Toch was de rotonde van haar leven tot nu toe geen glad parcours.

Als kind al werd ze geconfronteerd met de struggle for life als ze met haar zus en moeder letterlijk moest vluchten van huis, vluchten van een gewelddadige vader. Ze moest opgroeien met weinig materiële weelde. “Maar dat weet je de ware rijkdom van het leven kennen. En die zit in mensen”, weet Martine.

Dat ze actrice wilde worden, wist Martine al vroeg. Maar toen kwam een hoofddocent op haar pad die meer wilde dan haar het acteren bijbrengen, en bleek de bestemming even moeilijker te bereiken. Toch hield Martine vol, en bereikte ze de gewenste eindhalte: het podium. Want voor tv dacht ze niet mooi genoeg te zijn.

Martine heeft haar moeilijke afslagen altijd proberen opvangen met een gezonde dosis optimisme en humor. Zelfs toen ze borstkanker had, en haar borst geamputeerd moest worden, heeft ze zich niet laten gaan, omdat haar mama toen net dement werd. Zus Carmen was al overleden aan kanker, Martine wist dat de mama nog een dochter met kanker niet aan kon. Dus verzweeg ze het. Tot op een zonnige dag mama merkte dat Martine maar één borst had. “Ach, het was altijd iets met die borst. Ik heb ze laten weghalen”, wuifde Martine het weg voor haar mama. Met een lach, zoals steeds.

Alleen als het op het onderwerp van haar ontslag uit Familie komt, verdwijnt die lach. Dat ontslag is hard aangekomen, en nog te vers. Ook al voelt ze zich nu “armer maar gelukkiger”. Acteren blijft haar grote liefde, en ze hoopt met heel haar hart nog ooit terug te kunnen acteren.

Martine Jonckheere over een leven met heel wat hobbelige paadjes, over armoede en creatief zijn, over al dan niet gewenste kinderloosheid, maar ook dat ene pad vol rozenblaadjes: de liefde voor haar man, Fluptje...