radio2 middag in oost-vlaanderen
Familie overleden Ennio voorkomt foutparkeren aan snelwegparking Kruibeke
do 21 mrt. - 11:53
“Er liggen hier veel bloemen, planten, kaarsen en een foto van hem”, vertelt Chiele Van Bogeart, de zus van Ennio. Ze staat naast de gedenkplaats van haar broer aan de oprit van de snelwegparking van Kruibeke. “We komen bijna iedere avond naar hier om de kaarsjes aan te steken en om een koffie te drinken. Die bewuste nacht zou Ennio hier een koffie drinken, maar dat heeft hij dus niet meer kunnen doen.”
Sensibiliseren
Maar dat is niet het enige wat de familieleden van Ennio bijna iedere dag op de parking komen doen. Ze hebben er nu hun persoonlijke missie van gemaakt om fout geparkeerde vrachtwagens te sensibiliseren. “Dit mag nooit meer gebeuren”, klinkt het. Ennio Van Bogaert reed 17 januari in de avond de snelwegparking op. Hij reed daar tegen een fout geparkeerde vrachtwagen en overleefde de klap niet. “Ik wil de vrachtwagenchauffeurs zeker niet de schuld geven van wat er gebeurd is”, zegt zijn moeder Nancy De Maeyer. “Maar er moet wel iets gebeuren aan de problematiek.”
Te weinig parking
“Zowel links als rechts op de oprit van het tankstation staan er ’s avonds vrachtwagens geparkeerd”, vult stiefvader Wim Claessen aan. “Daardoor is het moeilijk om de parking op te rijden. Regelmatig proberen we vrachtwagenchauffeurs duidelijk te maken wat het risico is. Dan tonen we foto’s en vertellen we ons verhaal. De meeste chauffeurs hebben begrip, maar ze hebben ook geen alternatief. De parking staat vol en ze kunnen nergens anders heen. En zeker nu met de vluchtelingencrisis worden er ook parkings afgesloten. Het wordt er niet beter op.”
Confronterend
Het ongeval gebeurde op de E17. De snelweg die de stiefvader van Ennio iedere dag moet nemen: “Je speelt de film altijd opnieuw af. Zijn laatste kilometers moet ik dagelijks rijden om naar mijn werk te rijden. Je ziet de borden aan de kant van de weg: 1500 meter, 800 meter, 400 meter. Je telt af, he. Hier leefde hij nog en 400 meter verder niet meer.”
“Ik kan hier ’s avonds als het donker is niet aanwezig zijn”, zegt Nancy De Maeyer. “Dat is voor mij veel te pijnlijk. Maar als ik hier overdag passeer, probeer ik wel altijd te stoppen. Dan geef ik hem een zoen en sta ik even stil bij de plaats waar hij om het leven is gekomen. Veel te jong. Het is verschrikkelijk pijnlijk voor ons allemaal. Ik merk wel dat deze gebeurtenis ons dichter bij elkaar heeft gebracht. Dat is heel raar. Alsof het zo moest zijn. Daar heeft hij wel voor gezorgd.”
