Gentse animatiestudio brengt De Fabeltjeskrant tot leven

De nieuwe film van de Fabeltjeskrant is van regisseur Freek Quartier, een West-Vlaming. Hij heeft er bewust voor gekozen om het uitzicht van de poppen te behouden alsof ze handgemaakt zijn in vilt. Dat geknutselde was en is heel herkenbaar. De personages zelf als mevrouw Ooievaar, de gebroeders Bever, meneer de Uil zelf, moesten allemaal ook herkenbaar blijven. "Dan kan je meer inspelen op de nostalgische gevoelens van de kijkers", zegt regisseur Freek Quartier. 

Hoe maak je een animatiefilm?

"We zijn gestart met een 'storyboard' en een gewone tekening", legt Freek uit. "Die wordt dan over gezet naar 3D-beeld en dan zie je al heel goed wat voor 'shot' dat oplevert. Daarna steekt een animator er de fijne beweging in." 

Bartel Bruneel van Grid heeft de meeste personages ontwikkeld en ze een 'update' gegeven. Hij kijkt zelf met nostalgie terug op de serie. "Ik heb de fabeltjeskrant nog gezien, en vond vooral Bor de wolf en de vos heel leuk. Lowieke de vos was bovendien heel leuk om te knutselen. Hij heeft een lange snuit en heeft van die flosjes aan zijn snuit, staart en borst. Dat zijn leuke dingen om mee te werken."

Elk dier van de Fabeltjeskrant  heeft ook zijn karakter behouden. De vos is een beetje een mopperpot, dat hebben we behouden, anders zou de vos de vos niet meer zijn. 

Freek en Bartel zijn tevreden met het resultaat. "De moderne technologie laat toe iets anders mee te geven aan de personages, maar we denken dat we er in geslaagd zijn om de charme te behouden."

Wat was de Fabeltjeskrant?

De film is een hedendaagse versie van de bekende Nederlandse tv-reeks. Wie geboren is in de tweede helft van vorige eeuw, is opgegroeid met Meneer de Uil die voorlas uit de Fabeltjeskrant. Het eerste seizoen van de Fabeltjeskrant ging van start in 1968 en de laatste nieuwe aflevering werd in 1992 uitgezonden. 

Het was een dagelijkse korte uitzending juist voor kinderbedtijd over de dagelijkse gebeurtenissen in het Grote Dierenbos in Fabeltjesland. Meneer de Uil eindigde elke avond met een knipoog en een boodschap voor de 'lieve kijkbuiskinderen' van oogjes dicht en snaveltjes toe.