radio2 middag in oost-vlaanderen
Jeugdpsychiatrie: volwassen, en toch weer niet
do 24 mei - 8:50
Anastasie uit Gent
Anastasie en Kizzy
Ze is nu 22, woont alleen met haar dochter van 4 in Gent, en volgt deeltijds onderwijs om secretariaatsmedewerker te worden. Als kind kwam Anastasie al in verschillende tehuizen van bijzondere jeugdzorg terecht. Ze stond onder toezicht van de jeugdrechtbank, en belandde zo ook in de gesloten afdeling voor meisjes Yidam, in Sleidinge bij Evergem. Daarna kon ze nog af en toe een beroep doen op de outreachbegeleiding aan huis van begeleidster Kizzy. Nu heeft Anastasie geen hulpverlening meer. “Na verplichte psychiatrische opnames, krijg je een heel vreemde boodschap mee als je 18 wordt”, zegt ze, “je moet zelf nagaan of je nog hulp nodig hebt of niet, en dan zoeken waar je die hulp kan vinden, om dan de stap te zetten om die ook te vragen.Op 18 jaar ben je nog veel te jong om zulke beslissingen te”. Volgens Kizzy zijn ook heel wat jongeren hulpverlening-moe als ze een lang traject in de psychiatrie achter de rug hebben. Plots moeten ze dan heel gemotiveerd zijn om zelf hulp te zoeken en te vragen, wat voor hen niet evident is. Nu we sinds een paar jaar tot 23 jaar mogen begeleiden, kunnen mee op stap gaan met de jongeren en hen beter op weg helpen, zegt ze.
Sibel uit Aalter
Sibel en Evelien
Ze heeft veel crisisopnames in kinder- en jeugdpsychiatrie achter de rug, stond onder toezicht van de jeugdrechtbank, en had langere opnames in gesloten afdelingen, ook in Yidam in Sleidinge. Evelien was haar begeleidster in Yidam en zag haar thuis nog af en toe, ook na haar 18de verjaardag. “Want makkelijk is het niet om je weg te vinden, eens je dat alleen moet doen”, zegt Sibel, “ik werd soms van het kastje naar de muur gestuurd”. Sibel is nu 21, en heeft een kind van 2. Ze verliet Yidam iets vóór haar 18de verjaardag, en was gemotiveerd om het heft in eigen handen te nemen en dat goed te doen.
Ook na hun 18de verjaardag hebben veel jongeren baat bij het mobiel aanklampend aanbod van een thuisbegeleider, zegt begeleidster Evelien. Wij kunnen dan langsgaan waar de jongere zich bevindt op het moment dat die zélf hulp moet gaan zoeken, en we kunnen blijven ondersteunen zolang dat nodig is
“Er is een gunstige evolutie, maar laat ook kinderen al mee beslissen”
De leeftijd van 18 jaar is een onnatuurlijke grens, zegt kinderpsychiater Eric Schoentjes, zowel in de gespecialiseerde Geestelijke Gezondheidszorg als in de jeugdzorg. Bijna alle regelgeving en zorgorganisaties houden toch vast aan die leeftijd om in werking te veranderen. En dat geeft dan weer problemen in de continuïteit van zorg, zegt Schoentjes:
