In zee met Sven De Leijer: "Het overlijden van mijn vader is verdriet dat nooit weggaat"

“Ik had een goede band met mijn beide ouders, maar mijn vader en ik lijken qua karakter het meest op elkaar. Ik heb altijd iets meer naar hem geneigd, omdat we dezelfde interesses en passies deelden en dezelfde nuchtere kijk op het leven hadden. Het gezonde boerenverstand heb ik zeker van hem geërfd.” 

Svens vader werd ziek nog voor hij en zijn broer geboren waren, hij heeft z’n vader dus nooit anders gekend. “Mijn vader is ziek geworden toen hij samen met mijn moeder op huwelijksreis was, hij had daarna van de mutualiteit kunnen leven, maar dat wou hij absoluut niet. Hij wou alles proberen te doen om zelfstandig zijn leven te leiden.” Zijn vader bleef ondanks alles hard werken, “hij had dagelijks zoveel pijn en lasten, maar hij runde wel een zaak met 50 man personeel. Hij had er alles voor over. En dat was ook zijn geluk.” Zo vader, zo zoon. “Ook in mijn leven bepaalt mijn werk een groot deel van mijn geluk, omdat het zo dicht bij jezelf zit. Ook dat heb ik zeker geërfd van mijn vader.” 

“Het is natuurlijk superrot om iemand te verliezen op zo’n jonge leeftijd. Maar je probeert het wel positief te zien. Als ik droevig ben, probeer ik goede herinneringen naar boven te laten komen. Maar natuurlijk zal dat verdriet nooit echt weggaan. Zelfs na 17 jaar is hij nog altijd erg aanwezig in mijn leven en dat zal hopelijk zo blijven tot de dag dat ik zelf sterf.” 

Sven woont in Tervuren, op enkele minuutjes van zijn ouderlijke huis. “Ik woon op twee straten van mijn moeder, onze band is alleen maar sterker geworden door het overlijden van mijn papa. Ik ga er regelmatig langs, soms zijn dat maar bezoekjes van 3 minuten, maar ik vind het tof om elkaar op een heel snelle manier te kunnen zien of helpen.” 

De liefde is groot in het gezin. “Mijn moeder staat voor iedereen paraat, als ze zou kunnen, zou ze nog alles voor mijn broer en mij doen. Ik weet dat ik haar dag en nacht kan vragen om eender wat.”  

Beluister het hele gesprek