Spits
Marc Herremans in Het Huis: "Het overlijden van mijn vader heeft een grotere impact gehad op mij dan mijn ongeval"
wo 11 dec. - 7:55
In 'Het Huis' vertelt hij uitgebreid over die fatale dag, de gevolgen daarvan, toen maar uiteraard ook nu nog. "Maar", benadrukt hij, "verdrietig voor mezelf ben ik niet. Ik ben gewoon superblij dat ik een tweede kans heb gekregen. Dat overheerst alles. Het verlies van mensen, dát kleeft aan mij. Misschien als ik dit ongeluk niet gehad had en ik niet in een rolstoel had gezeten, had ik niet de tijd gehad om tot mezelf te komen. Want dan leef je een ander leven en heb je geen tijd om alles rustig te bekijken."
Na veel ellende te zien in mijn leven, heb ik wel geleerd dat verlamdvan borst tot teen met alle gevolgen die daarbij horen, een tegenslag is, maar ook niet meer dan dat.
Marc spreekt met veel liefde over zijn ouders. "Ze hebben zich volledig weggecijferd voor het gezin. Weinig op reis, centjes opzij leggen zodat ze hun kinderen alles konden geven. Mijn ouders zijn echt twee mensen die alles, alles hebben gedaan voor hun gezin. Mijn moeder werkte bij de bank en is dan onthaalmoeder geworden, om de 3 kinderen de opvoeding te kunnen geven die ze wensten te geven. Als een echte ouderwetse moederkloek. Misschien ook omdat ze heel vroeg haar eigen moeder verloren was, haar enige broer en dan kwam haar haar middelste zoon (Marc dus) in een rolstoel terecht. En dan toch nog kunnen genieten van de kleine dingen in het leven. Een groot voorbeeld."
De vader van Marc is plots overleden. "Als je dat telefoontje krijgt dat je pa er niet meer is, denk je: 'ai, ik heb dat niet gezegd, en dat niet, en dat niet.' Ik ben iemand die als ik echt verdriet heb, zich afsluit, eerder dan mij te laten gaan."
Tranen
Tranen laten is niet echt zijn ding. "Als ik na het ongeval al moeilijk had, was het vooral voor de mensen rondom mij, voor wat ik hen aandeed. Mijn vader, mijn moeder. Voor jezelf, ja, je zit in die situatie, je moet erdoor. Maar voor de anderen, die kijken machteloos toe. Die zouden zelfs onmiddellijk willen ruilen. Jouw plaats innemen. Maar ze weten, dat gaat niet."
"Het overlijden van mijn vader heeft een grotere impact gehad op mij dan mijn ongeval. Het is bizar, maar ik kreeg een tweede kans, een tweede kans die hij niet heeft gekregen. Dat is een wereld van verschil."
"Na veel ellende te zien in mijn leven, heb ik wel geleerd dat verlamd van borst tot teen met alle gevolgen die daarbij horen, een tegenslag is, maar ook niet meer dan dat. Ik ben globaal genomen een meer emotionele mens geworden, niet omwille van mijn situatie, maar om wat ik gezien heb. De lijst met mensen die ik verloren heb, is eigenlijk al veel te lang voor iemand van 45."
"Ik ween dikwijls. 's Avonds als ik mijn oefeningen doe in bad. Ik zet dan de computer in mijn buurt en afhankelijk van mijn stemming zet ik emotionele muziek op, gelinkt met bepaalde personen. Dat werkt helend."
