Strengere maatregelen voor woonzorgcentra: "Ik hoop dat mijn moeder op deze manier niet meer lang moet leven"

Dat wordt moeilijk voor Maria Gysen uit Schoten. Zij zijn met acht kinderen, haar moeder verblijft in een woonzorgcentrum. “Daar is beslist dat er maar één iemand op bezoek mag komen per week. Dus dat wordt een moeilijke beslissing. Mijn tweelingzus en ik zijn mantelzorgers, ons kunnen en mogen ze niet weigeren. Maar we mogen wel niet samen gaan. Ik ben vanmiddag nog op bezoek geweest. Dan neem ik wat muziek van vroeger mee, daar wordt ze altijd goedgezind van. Vroeger gingen we geregeld ook met haar wandelen. Maar dat mag dus ook niet meer, ze mag zelfs niet meer buitenkomen. Nu zit ze daar in haar kamertje.”

De andere zes kinderen mogen niet op bezoek. “Er zijn een paar broers die mijn mama al maanden niet meer gezien heeft. Ik vrees dat mijn moeder hen niet meer gaat herkennen. Ze heeft dementie en snapt niets van de hele coronasituatie. Ze denkt dat wij boos op haar zijn en daarom niet meer langskomen. Met de vorige lockdown verzamelden we allemaal samen, met de nodige afstand natuurlijk, op het plein voor het woonzorgcentrum om eens naar mijn moeder te kunnen zwaaien. Ze woont op de tweede verdieping, dus dat is ook niet dat.”

"Bewoners kwijnen weg"

“Ik begrijp dat er maatregelen genomen moeten worden. Het personeel in het rusthuis doet zijn uiterste best. Er lopen stagiairs rond, vrijwilligers en ander personeel. Maar dan mogen haar eigen kinderen niet op bezoek gaan? Dat snap ik niet. Ik hoop dat mijn moeder op deze manier niet meer lang moet leven. Ze is ongelooflijk droevig, neemt antidepressiva. Ze weent zoveel, ze begrijpt echt niet waarom we niet meer langskomen. Ik weet dat corona erg is, maar op deze manier leven is voor hen verschrikkelijk. De bewoners kwijnen gewoon weg. Er is zoveel eenzaamheid.”