Uit elkaar, wat met de kinderen? Living together apart...

Mensen gaan wel vaker uit elkaar, maar als ze samen kinderen hebben is dat niet evident! Hoe pak je deze situatie het best aan?

Een vraag voor Jos Willems, bezieler van de plusoudervereniging 'Een nieuw gezin' en co-auteur van 'Thuis in twee gezinnen'.

"Het grootste probleem is dat je als koppel mentaal afstand moet kunnen nemen van elkaar! Je moet de zaken op een rationele manier kunnen benaderen!

Het is vooral die eerste periode het moeilijkst, je moet die op een goede manier proberen te overbruggen!"

Als je die periode goed wil doorkomen, moet je een juiste mentaliteit hebben als koppel lees ik in jullie in het boek. Welke mentaliteit is dat dan?

"Inderdaad, Living together apart is een soort mentaliteit: je zoekt samen naar creatieve oplossingen om de scheiding en de gevolgen ervan tot een minimum te beperken.

Dat gebeurt al bij de aankondiging van de scheiding. Probeer het samen te zeggen, probeer niemand de schuld te geven… Vertel ook aan de kinderen waarom jullie gaan scheiden, ze hebben recht op een verklaring.

En het eerste wat kinderen zich afvragen is welke gevolgen heeft dit voor mij, dus probeer ook onmiddellijk te vertellen wat de gevolgen voor de kinderen gaan zijn. En probeer die gevolgen te beperken."

Als je uit elkaar gaat heeft dat uiteraard altijd consequenties voor de kinderen. Hoe herleid je die tot een minimum?

"Je gaat niet van de ene dag op de andere uit mekaar. Zorg dat die break weloverwogen is. Ga niet uit elkaar vlak voor de examens, bijvoorbeeld.

Jos Willems is een groot voorstander van birdnesting. Wat houdt dat precies in?

De kinderen blijven wonen in het 'ouderlijke' huis. Zo krijgen ze stabiliteit. Zelfde vriendjes, zelfde school,... Het zijn de ouders die telkens week om week bij de kinderen gaan inwonen in het oorspronkelijke huis.

De kinderen krijgen de kans aan de situatie van gescheiden ouders te wennen en de ouders ondervinden wat ze de kinderen later aandoen. Ze ervaren hoe het is om week om week, of om de 14 dagen te verhuizen.

Ook de ouders kunnen emotioneel tot rust komen, omdat ze niet meer onder hetzelfde dak wonen en niet meer dagelijks met elkaar geconfronteerd worden.

Het vogelnestmodel is volgens Jos ideaal in de beginperiode van een scheiding. Al kan het ook langer, natuurlijk. "Maar ik zie het vooral als een overgangsperiode om tot emotionele rust te komen vooraleer je definitieve beslissingen gaat maken."

Als je na die eerste periode emotioneel alles op een rij hebt kunnen zetten, welke afspraken maak je daarna best om de kinderen zo veel mogelijk te sparen?

• Ga niet te ver uit elkaar wonen

Als je definitief uit elkaar gaat kan je best niet te ver uit elkaar gaan wonen, dicht bij elkaar blijven wonen past in die living together apart mentaliteit. Zeker als de kinderen ouder zijn, dat ze zelf van het ene huis naar het andere kunnen gaan is een goede zaak! Dat ze zich vrij tussen beide ouders kunnen verplaatsen, als ze iets vergeten zijn, of als ze daar nood aan hebben.

Er zijn verschillende onderzoeken gedaan en daaruit blijkt wat het minst schadelijk is voor kinderen: ouders die maandelijks met elkaar praten of overleggen, de welzijnsfactor van die kinderen ligt veel hoger dan in een gescheiden gezin waar de ouders niet meer met elkaar praten. En is gelijkaardig aan een gezin waarbij nog steeds beide ouders samen zijn.

• Vermijd (te veel) ruzies

Hoe meer ruzies tussen de ouders hoe slechter voor het welzijn van de kinderen!

• Probeer de leefomstandigheden niet te hard te veranderen.

Als er tradities bestonden van grote gezamenlijke feesten voor de verjaardag, zorg er dan voor dat je dan toch nog samen iets gaat eten voor de verjaardag van het kind. Probeer wekelijks of maandelijks iets samen te doen met het oorspronkelijke gezin.

Probeer ook kinderen niet te verbieden om de andere ouder te zien op bepaalde momenten, als het kind elke zondag met zijn vader naar het voetbal ging, laat dat dan nu ook nog zo zijn.