Blog: (Elektrische) terugkeer naar België?

Laadpalen

Ik ben intussen met de elektrische wagen aanbeland in Nederland, op babybezoek om daarna lekker te eten bij de plaatselijke Chinees in Harmelen. Dat is een dorpje vlakbij Utrecht en telt net iets meer dan 8000 inwoners. We zullen er ook overnachten, dus na het eten gaan we op zoek naar een laadpaal. We vinden er twee, maar die zijn blijkbaar privé en daar werkt onze laadkaart helaas niet op. Even verder zijn er nog vier laadpalen, maar die zijn allemaal bezet. Toch: 6 laadpalen voor 8000 inwoners, het is niet niks. Ter vergelijking: in mijn thuisgemeente Bierbeek, waar zo’n 10 000 inwoners wonen, staat er welgeteld één.

Ik maak me dus geen zorgen, er zijn genoeg laadpalen in Nederland. Ter vergelijking: in Nederland staan er nu gemiddeld zo’n 27 000 laadpunten voor elektrische wagens. België telt er momenteel zo’n 3000. Die Nederlanders lopen op dat vlak toch echt voor op ons. Maar ik kan met een gerust hart gaan slapen, morgen vinden we er wel eentje.

Lada

Internet en handige apps helpen ons ‘s morgens een laadpunt te vinden onderweg naar huis, aan de oprit van de autostrade op nog geen twee kilometer van waar we logeerden. Er is gelukkig ook een koffiebar. We bestellen een cappuccino en een ijskoffie en zetten ons in het zonnetje met uitzicht op de parking waar onze wagen aan de snelle laadpaal hangt. We lezen online de krant en sturen foto’s naar vrienden over ons avontuur met de elektrische wagen. Wat doe je anders als je op een volle batterij wacht? De vrienden die ons laadavontuur volgen sturen een bericht terug: ‘"Is dat een Lada?" met een aantal lachende emoji's erachteraan. De eerst mopjes over elektrisch rijden en laden zijn een feit.

België

Na een pauze van een half uur vertrekken we richting België. Afstand: 236 kilometer. De wagen geeft aan dat we nog 247 kilometer kunnen rijden. Dat zou dus moeten lukken, al is het nipt. Wanneer ik begin te rijden, merk ik al gauw dat het aantal resterende kilometers sneller slinkt dan gedacht. Het wordt al snel duidelijk dat we onderweg nog eens zullen moeten laden. Nu, dat kan natuurlijk ook aan mijn rijstijl liggen. Ik rijd 130 kilometer per uur (ja, dat mag in Nederland als het niet regent) en ik begrijp natuurlijk ook dat dat niet de meest zuinige manier van rijden is. Maar ik moet de wagen toch testen, dus ook de snelheid. 

We bereiken de Belgische grens. Dat is dan toch al gelukt. Als de batterij nog maar 11 procent aangeeft, beslis ik om een laadpunt te zoeken. We zouden nog 30 kilometer kunnen rijden. De gps van de auto, toont een laadpunt bij een supermarkt ter hoogte van Rumst. We moeten daarvoor wel de autostrade afrijden, maar het zou vlakbij zijn. We gaan op zoek naar de laadpaal, maar die is nergens te bespeuren. De supermarkt trouwens ook niet. We keren nog eens om, maar ook poging twee levert niets op. Ligt het aan de gps, aan de laadpaal die verdwenen is of aan onszelf?

Stress

Voor het eerst krijg ik wat stress, want wat als we binnen de 30 kilometer (het is intussen zelfs minder) geen laadpaal vinden? Met een benzine- of dieselwagen kan je desnoods met een jerrycan naar het dichtstbijzijnde tankstation wandelen om te gaan tanken, maar wat doe je als je batterij volledig leeg is? Ik hoef mijn hoofd er niet verder over te pijnigen, want aan het tankstation langs de autosnelweg in Waarloos staat een laadpaal en ik vermoed zelfs een snelle. Oef! Een half uur en alweer een drankje later blijkt dat dat de batterij maar 25 procent heeft opgeladen. We raken gelukkig thuis met nog een tiende aan batterij over. We hebben wel de airco afgezet: safety first.

Op 500 meter van mijn deur is er een laadpunt (wel geen snellader) en vlakbij is een gezellig café. Terwijl de auto laadt, doen we een terrasje. Of wat doe je anders? Ik geeft toe, goed voor de portemonnee is het niet, maar wel best gezellig.

Lees ook:

https://radio2.be/vlaams-brabant/blog-elektrische-trip-naar-nederland

https://radio2.be/vlaams-brabant/blog-de-eerste-elektrische-rit