radio2 wijs
Radio2-luisteraar Frank kreeg na hard werken een tic nerveux: “Ik heb een andere job gezocht en het probleem was weg”
consument
wo 21 sep. - 8:56
Van alle mensen die een tic nerveux ervaren, pulken 84 procent aan hun huid. De tweede grootste tic is in de neus of in het oor peuteren. Nagelbijten komt bij 44 procent van de mensen met een tic voor. Volgens dokter Peter Emmery, van het Universitair Psychiatrisch Centrum van de KU Leuven, zijn dit vaak gewoonten. “Deze dingen zijn niet altijd tics. Vaak gaat het om bewegingen die gewoontes zijn. Er zijn mensen die bij stress wat motorische onrust ervaren zoals met het been wiebelen. Op zich is dat niet ongewoon.”
Ongewild en onbewust
Ook luisteraar Frank treedt hierin bij: “Iedereen heeft wel een kleine tic. Je kan aan je neus zitten of wiebelen met je been, dat is niet zo erg. Het kan veel zwaarder worden. Ikzelf had toen ik dertig was een drukke job als leraar op de middelbare school. Ik werkte 70 uur per week en had geen tijd meer voor mezelf. Na tien jaar aan dit tempo, begon mijn schouder te trillen en dit kwam vaker terug.”
Een tic komt ongewillig en onbewust voor, vertelt dokter Emmery: “Het is zoals ademen. Je kan het even inhouden, maar na verloop van tijd moet het toch. Mensen met een tic moeten op een zeker moment hun tic kunnen ontladen of het zorgt bij hen voor onrust.”
Mijn lichaam gaf een teken dat ik niet goed bezig was, je moetdaar naar luisteren.
Genetisch bepaald
Naast de stress die Frank ervaarde, kan een tic ook een genetische basis hebben, legt dokter Emmery uit. “Het kan zijn dat stress een oorzaak is, maar dit is heel wisselend. Sommige mensen zullen door stress toenemende tics ervaren, maar anderen merken geen verband. De medische tics zijn voor het grootste stuk erfelijk bepaald, zestig of zeventig procent van de tics zijn familiaal gekleurd.”
Wat kan je doen?
Frank zijn tic was een protest van zijn lichaam, vertelt hij. “Ik heb dat serieus genomen en met pijn in het hart het onderwijs verlaten. Ik zocht een andere job en de tic verdween. Mijn probleem was weg. Ik kreeg het teken van mijn lichaam dat ik niet goed bezig was, je moet daar dus echt naar luisteren.”
Volgens dokter Emmery begint een ticstoornis in het algemeen op jonge leeftijd. “Jongeren groeien nog vaak uit hun tics. Wanneer dit niet het geval is moeten we kijken in welke mate de patiënt zelf last ondervindt. Het is meestal de omgeving die het lastig maakt, er is schaamte. Bij mildere tics zetten we dus vooral in op het wegwerken van die schaamte. We zijn uiteindelijk allemaal mensen.”
