Radio 2-luisteraar Ode over misofonie: "Ik word knettergek van de smaaktest van de Inspecteur"

“Smakgeluiden vind ik het lastigst. Als de smaaktest van de Inspecteur op de radio is, dan moet ik de radio uitzetten. Vreselijk om te horen,” vertelt Ode. “Vroeger, in mijn ouderlijk gezin, moesten we in stilte eten aan tafel. Je neus snuiten, smakgeluiden maken,… dat was uit den boze. Ik had ook een oudere broer die daar best extreem in was. Die kon niet verdragen dat ik bij hem aan tafel zat om te eten. Hij at zelf heel stil en als ik een geluid maakte, werd hij boos. Op den duur zat dat er bij mij ook zo ingebakken. Misschien ligt het ook wel voor een stuk aan mijn hooggevoeligheid."

Intussen heeft Ode zelf drie kinderen en ook van hen verwacht ze stilte aan tafel. “Toen ze klein waren, kon ik hun eetgeluiden verdragen. Maar intussen zijn ze groot en wil ik dat zij ook stil eten aan tafel. En zij zelf hebben dat gedrag ook overgenomen want ze becommentariëren mekaars eetgeluiden. Gaan ze naar de cinema, dan ergeren ze zich aan de eetgeluiden van de andere bioscoopgangers.”

In je eigen omgeving kan je het geluid nog min of meer zelf in de hand houden. Maar wat dan op het werk bijvoorbeeld? Ook daar had Ode last van omgevingsgeluiden. “Ik heb 20 jaar op een kantoor gewerkt en daar was het de gewoonte om ’s middags samen te eten in de refter. Daar stond nooit muziek op, dus er was niets om de eetgeluiden van mijn collega’s te dempen. Niet te doen. De ene slurpte van zijn soep, de ander beet in zijn crackers. Na een tijdje besloot ik om mijn lunch alleen op te eten aan mijn bureau. Daar was het rustig en kon ik mijn batterijen even opladen.”

Ernstige klachten

Volgens psychiater en misofonie-expert Damiaan Denys is de aandoening niet te onderschatten. “Misofonie is een psychische stoornis met ernstige klachten. Het gaat verder dan je eventjes ergeren aan een geluid dat iemand maakt. Er komen heftige emoties bij kijken én agressie. Sommigen hebben zelfs de neiging om andere mensen te slaan. Maar dat gebeurt bijna nooit. De grootste worsteling voor die mensen is die dagelijkse onrust dat ze toch ooit eens gaan ontploffen.”

Denys gaat verder: “Mensen die lijden aan misofonie vinden in essentie dat de ander zijn gedrag moet aanpassen. De ander moet beseffen dat het maken van zo’n onhebbelijke geluiden eigenlijk niet kan. Daarom dat ze vaak het geluid van kleine kinderen of dieren wel kunnen verdragen. Zij zijn namelijk (nog) niet in staat om zich in de plaats van een ander te stellen. Volwassenen wel.”

“Gelukkig is er wel een oplossing,” zegt Denys. “We hebben een behandeling ontwikkeld van een 10-tal weken, die zelfs online kan gebeuren. Bij de helft van de mensen is er een daling van 40% van de klachten.”