Radio 2-luisteraars Trish en Jameson over adoptie: "Adoptie is een trauma waar je dankbaar voor moet zijn"

Jameson (24) was 22 maanden toen hij vanuit Haïti in België toekwam. Als baby was hij erg ziek, zijn biologische mama had de middelen niet om voor hem te zorgen.  

"Ik had als adoptiekind, net als zovele andere adoptiekinderen, heel snel de vraag 'wie ben ik, wie is mijn mama en vanwaar kom ik?' Mijn ouders hebben van kleins af heel open geweest over mijn adoptie. 'Jameson, je komt van Haïti, je bent geadopteerd, maar we gaan op zoek naar je ouders', zeiden ze. Met veel geluk hebben ze mijn biologische moeder gevonden. Haar kunnen gaan bezoeken heeft mij heel veel deugd gedaan."

Rust bij biologische mama

"Ik was vroeger een heel actief kind, altijd heel gestresseerd. Maar het zien van mijn biologische mama en van mijn broers en zussen in Haïti, weten waar ik vandaan kom... Dat heeft mij heel veel rust gebracht. Ik ken heel wat kinderen die geen interesse hebben om hun biologische ouders te zoeken en te weten waar ze vandaan komen, maar voor heel wat kinderen is dat wél het geval. Via een goede organisatie die regelmatig langsgaat bij mijn biologische mama, weet ik dat mijn familie oké is. Dat geeft rust, zeker na de aardbeving van een paar weken gelegen." 

Ook Tris (52) belde om haar verhaal te delen in Wijs. Ze werd geboren in een sociaal zwak Belgisch gezin en afgestaan voor adoptie. 

'Ik ben superblij dat ik geadopteerd ben, maar het achtervolgt je toch je hele leven. Ik heb me mijn hele leven anders gevoeld.  Ik ben een pleaser, onbewust zit dat in je omdat er een oerwonde is gemaakt. Je bent weggerukt van je oorspronkelijke moeder. Mensen zeggen: 'wees blij, want je bent toch in een goed gezin terechtgekomen.' Dat klopt, maar het blijft wel ergens wringen."

Op zoek naar de laatste puzzelstukken

Op haar 52 jaar gaat Trish op zoek naar de resterende puzzelstukken. 'Ik had mijn biologische moeder al gevonden, maar nu wil ik meer weten. Je hoort altijd bij adoptieverhalen 'je mama heeft je met de beste bedoelingen afgestaan en ze denkt aan jou', maar bij mij was dat niet het geval. Bij mijn biologische moeder was dat niet zo, ze wist niet eens meer wanneer ik geboren ben. Dat kraakt je, het heeft mijn hele leven bepaald. Nu ben ik op zoek naar mijn biologische vader, het is een schakel die ik mis en ik wil het echt weten. Ik ben niet bang, want weten wie je bent is zo belangrijk. Ook al doet het pijn, je wil het plaatsen. Ik ben vandaag een gelukkige vrouw, zo blij met waar ik terechtgekomen ben. Maar ik zeg altijd: adoptie is een trauma waar je dankbaar voor bent. Mensen onderschatten dat."