De Rotonde
Alain Grootaers: "Ik geloof in het hiernumaals"
do 28 apr. - 11:00
Alain Grootaers heeft al een lange geschiedenis achter de rug. "Maar ik hoop vooral veel toekomst te hebben."
Alain Grootaers, jongste telg uit een hechte clan met alleen maar jongens. Die grote meerderheid aan mannen in het gezin, zorgde toch niet voor strikte rollenpatronen. “Mijn vader was beroepsmilitair, maar die stond ook vrolijk te stofzuigen thuis. Hij zei altijd: je moet als man kunnen koken en een knoop aannaaien, anders ben je een sukkelaar.”
En koken en knopen aannaaien kon Alain. En ook goed voetballen en schrijven. Als tiener oefende hij beide talenten met evenveel passie uit. Als tiener trok hij Vlaanderen en Nederland door om zijn zelfgemaakte striptijdschrift te slijten. Op het voetbalveld was hij niet toevallig doelman: “een keeper maakt deel uit van de ploeg, maar staat er ook een beetje naast.”
Messen in de rug
Nochtans was Alain ook altijd een team player. Dat bewees hij door de voltallige redactie mee te nemen naar het nieuwe blad dat hij zou oprichten, P-magazine, na het opdoeken van De Nieuwe Panorama. “P en Ché, dat was een vriendenclubje. Dacht ik. Maar dat is natuurlijk niet zo.” Alain werd als hoofdredacteur ontslagen. En over de zakelijke kant van de zaak had hij zich snel gezet, “maar zo’n mes in je rug geplant krijgen, doordat mensen je niet steunen, terwijl jij hén eerder wél gesteund hebt, dat laat sporen na.”
En Alain, hij ploegde voor. Schreef, maakte tv-programma’s voor en achter de schermen… Tot broer Guy overleed. Terwijl hij nog zoveel plannen had. En toen besloot Alain met de twee vrouwen in zijn leven – geliefde Jakobien en dochter Julia – een jaar te gaan reizen. Omdat plannen voor later soms de kans niet krijgen om tot uitvoer gebracht te worden. “Ik geloof niet in het hiernamaals. Ik geloof in het hiernumaals.”
Vrijheid, zon & licht
Een reis die hun leven zou veranderen. Want bij terugkeer raakten ze niet meer gewend aan het binnenleven. “We misten de vrijheid, de zon en het licht.” En die hebben ze nu in overvloed, daar in het zuiden van Spanje, in hun Finca Don Carmelo, waar ze hun kost verdienen als olijfboeren. “Ik denk dat we misschien draaien op 30% van wat we ooit verdienden, maar ik heb geen spullen nodig om gelukkig te zijn.”
Alain Grootaers, over de geur van gras als je als doelman een bal uit de hoek haalt, over de geur van blonde vrouwen, en veel geschiedenis hebben, maar hopelijk vooral ook veel toekomst.
Alles over de olijfboerderij van Alain vind je HIER.
