Jan Jaap van der Wal in De Rotonde: "Samen een kind krijgen is een nog grotere verbintenis dan trouwen"

"Het zou wel kunnen, maar de kans zou klein zijn. Ik wist dus eigenlijk dat ik bijna onvruchtbaar was. Dat heb ik trouwens ook netjes gemeld aan mijn vrouw bij de eerste date. Ik vond echt dat dit iets is wat je meteen moet zeggen. Het was liefde op het eerste gezicht, we voelden allebei aan dat het meer was dan een scharrel. En dus kan je beter eerlijk zijn van in het begin. Als je het achteraf moet zeggen, ja, dat is pas een belasting voor je relatie."

Lichtheid

"Na ons huwelijk hebben we dan besloten om het traject toch aan te gaan omdat we allebei graag een kindje wilden. Samen een kind krijgen vind ik trouwens een nog grotere verbintenis dan trouwen. Het was een heel lang en bij momenten super zwaar proces, veel medisch gedoe (al ben ik dat wel al een beetje gewoon natuurlijk) maar toen ik mijn zoon in mijn armen nam, 'floepte' dat allemaal meteen weg." 

8 jaar heeft het geduurd eer Jan Jaap en zijn vrouw Eva hun zoontje Tove in 2017 mochten verwelkomen. Hoe hou je zoiets vol? "Je moet zorgen dat er lichtheid blijft, het is een cliché en het lukt ook niet altijd, maar goed. Het is het allerbelangrijkste, lichtheid bewaren. Praten, lachen, eten, dronken worden. Er een show over maken, heb ik ook gedaan. Dat hielp." 

"Ook belangrijk: het besef hebben dat als het niet zou lukken, het ook goed zou zijn. Dat hadden wij kunnen aanvaarden. Wij waren zelfs op dat punt gekomen. Raar hoe de natuur werkt. Het is vaak zo dat als je de hoop opgeeft, het plots wel lukt."  
 

Samen

"Het doet wel iets met je mannelijkheid op een heel basaal, biologisch niveau. 'Ik kan dat niet. Het lukt mij niet', echt een soort oergevoel. Wij woonden in de buurt van een groot congrescentrum aan de rand van Amsterdam. Daar was op een bepaald moment een babybeurs aan de gang. Je ziet al die mensen daar naartoe gaan. Dat raakte mij wel. 'Moet je eens kijken al die mensen. Het lukt allemaal zomaar bij hen en wij zitten in dit gedoe.'"

"Ik geloof niet in 'we zijn samen zwanger', de vrouw is zwanger, maar we waren wel samen in het proces, in die lange weg. Je gaat er samen voor. Je deelt ook de goeie en minder goede momenten. De teleurstellingen, telkens opnieuw."
 
"Ik heb mij vaak schuldig gevoeld en boos geweest. Je bedenkt ook allerlei alternatieven. Maar wat buiten kijf bleef, is dat wij samen sterk waren en van plan waren om er door te komen. En zoals gezegd, als je zoon geboren wordt, ben je het in één klap allemaal vergeten."