Viviane De Muynck in De Rotonde na de dood van haar enige zoon: "Hij is er altijd, hij zit op mijn schouder"

Amper 30 was Viviane De Muynck toen de liefde van haar leven stierf en ze weduwe werd. Met een zoontje van zes. Bij de pakken blijven zitten deed ze niet. Integendeel. Nadat ze de voorbije jaren kennis had gemaakt met het amateurtoneel, besloot ze een opleiding aan het conservatorium in Brussel te volgen. "Ik moest voor mezelf een reden vinden om door te gaan. Want in het begin ben je echt als een geparalyseerd konijn dat zit te kijken naar de koplampen van een aanstormende vrachtwagen. Je hebt geen verweer. Je bent een open wonde. Ik moest mijzelf heruitvinden en breken met alles wat er te voren was."

"Sommige dingen zijn impulsief, dringen zich op. Je kan daarin meegaan of je kan dat ontkennen. Ik ben daarin meegegaan. Ik dacht wel meteen: 'Hoe ga ik dat organiseren?' Want ik kwam van een goed betaalde job, waar ik veel respect kreeg en ging terug naar nul, naar een wereld die ik toch niet echt kende."

Onvoorwaardelijke liefde

Maar gelukkig waren er haar ouders. "Het ontroert mij nog altijd als ik het vertel, maar toen ik aan mijn ouders zei dat ik écht naar het conservatorium wou gaan, keken ze elkaar aan en antwoordde mijn vader: 'Kind, als je vindt dat je dat moet doen, dan moet je dat doen. Wij zullen je helpen.' En dat hebben ze gedaan. Financieel, maar ook met de opvang van mijn zoon. Ze hebben echt alles gedaan voor mij en daarvoor verdienen ze het grootste respect. Onvoorwaardelijke liefde hadden mijn ouders."

Na de dood van haar man, werd Viviane De Muynck moeder én vader van haar enige zoon. "Dat is niet gemakkelijk. Dat zal iedere vrouw  die in zo'n positie terecht komt weten. Het is een spagaat. Je moet werken, geld verdienen, financieel proberen rond te komen om je rekeningen te betalen én een kind zo goed mogelijk proberen te begeleiden. Een kind dat bovendien verdriet heeft. Want dat was echt vreselijk. Toen ik hem vertelde dat zijn papa was ingeslapen en nu boven op een wolkje naar hem zat te kijken, veranderde zijn gezicht niet. Maar die ogen, het water stroomde uit zijn ogen. Zo'n intens verdriet." 

Gat in het hart

Intussen is de zoon van Viviane ook overleden. Acht jaar geleden. "Het is mijn dagelijkse gruwel. Een moeder die een kind verliest, dat kan je niet beschrijven. Zeker niet als je alleen bent met je kind en het wordt plots uit het leven geplukt. Een oom zei mij na de dood van Michel: 'Er is nu een gat in je hart en dat gat zal altijd blijven. Het enige wat je kan doen, is de randen van dat gat zo sterk mogelijk maken zodat je dat gat in je hart kan dragen.' Dat is mij altijd bijgebleven en het klopt helemaal."

"Vergeten doe je niet. Je probeert om niet dagelijks toe te geven aan die weemoed. Toch zijn er dagen dat ik bij het opstaan al weet, dit is een verloren dag. Zo'n dag waarop de weemoed, de herinnering, de pijn, bezit van je nemen. Ik heb in de loop van de jaren geleerd om dat toe te laten. Dan moet ik in de hel duiken. Maar er zijn ook momenten, als ik het voel opkomen, dat ik denk, dat pad ga ik nu niet volgen. Daar word je sterk in. Maar hij is er altijd. Hij zit op mijn schouder." 

De liefde blijft

"Michel was een heel bijzonder mens. Ik heb erg veel van hem geleerd. Hij was een avonturier, hij kon niet aarden in België, kon niet tegen die gestructureerde wereld. Hij vertrok, werkte een tijdje ergens en kwam na een paar maanden weer terug. Ik was natuurlijk zelf ook vaak weg toen hij kind was en heb daardoor veel momenten gemist. Maar ik weet dat hij heel trots was op mij. Hij heeft ooit aan een vriend gezegd: 'Ik ben heel trots op mama maar soms zou ik willen dat ze bij de slager had gewerkt en meer tijd had gehad om mama te zijn.' Dan voel je je schuldig. Ik had daar moeten zijn, denk je dan. Het blijft aan je kleven en je moet er mee leren leven. Maar eenvoudig is het niet. Want de liefde blijft."