Belgische olympiërs blikken terug...

Tijdens de Olympische Spelen blikken 10 atleten terug op hun ‘moment de gloire’. Voor wie werd het de mooiste dag uit de sportieve carrière? Voor wie eindigde het in mineur? Welk moment van de Spelen vergeten ze nooit?

Filip Meirhaeghe

Mountainbiker Filip Meirhaeghe beweert zelf dat hij de sport in z’n genen heeft zitten. Niemand in z’n familie deed echt aan sport, maar hij leerde wel al op vier jaar over balkjes en op eenwielers fietsen. ‘t Was dan ook op de fiets, een mountainbike, dat hij voor ons land een zilveren medaille pakte op de Spelen van Sydney in 2000.

Dankzij die zilveren plak, mocht hij op de slotceremonie van de Spelen de Belgische vlag dragen en dat is een kippenvelmoment geworden dat in z’n herinnering gegrift staat…

Sébastien Godefroid

Zeiler Sébastien Godefroid ging al 4 keer naar de Olympische Spelen. Je herinnert je nog Atlanta 1996, toen ons land in totaal 6 medailles haalde. Eéntje daarvan was voor Sebbe Godefroid : hij won de zilveren medaille in de Finn-klasse van het zeilen. Tijdens de spelen van 2000 in Sydney en die van 2004 in Athene werd hij telkens zevende.

In 2008 was hij er opnieuw bij, in Peking. Toen mocht hij de Belgisch vlag dragen tijdens de openingsceremonie. Hij haalde een twaalfde plaats, samen met Carolijn Brouwer. Je zou dan denken dat zo iemand intussen wel weet hoe het voelt om naar die spelen te gaan, maar toch blijft het telkens unieke ervaring voor een sportman.

Ingeborg Marx

Ingeborg Marx is van kindsbeen gebeten door sport en ze vond het altijd moeilijk om voor één enkele sport te kiezen. Het verwondert dan ook niet dat ze haar sporen intussen verdiend heeft in het powerliften, het gewichtheffen en het baanwielrennen.

Als kind droomde ze er al van om een keer naar de Olympische Spelen te gaan en toen ze op de televisie zag hoe Fred(je) Deburghgraeve naar het goud zwom in Atlanta, gierde de adrenaline door haar lijf. Zo’n ervaring moest fantastisch zijn, maar jammer genoeg was haar sport, powerliften, geen olympische discipline!

Toen gewichtheffen voor vrouwen in 2000 werd toegevoegd aan het Olympische programma, aarzelde ze dan ook geen moment: ze gaf het powerliften op om haar kans te wagen in het gewichtheffen. Gedreven als ze was, bemachtigde ze een ticket voor Sydney, maar eenmaal down under verliep het niet allemaal zoals ze gedroomd had en dat zal ze nooit vergeten...

Karel Lismont

Atleet Karel Lismont behoorde jarenlang tot de wereldtop op de lange afstand. Hij had een enorme vechtlust en een ijzeren discipline: hij trainde voor en na de kantooruren van de belastinginspectie waar hij voltijds werkte.

Lismont trok als Belgisch olympiër naar de Spelen van 1972 in München, 1976 in Montréal, 1980 in Moskou en 1984 in Los Angeles. Hij won zilver op de olympische marathon in München, maar die Spelen werden overschaduwd door de gijzelingsactie van de Palestijnse terreurbeweging Zwarte September en de dood van elf atleten en officials van de Israëlische ploeg.

Vier jaar na het zilver pakte hij brons in Montréal en die Spelen roepen bij hem ook de mooiste herinneringen op: het onderkomen was belabberd, er werd keihard getraind, maar er was ook veel ruimte voor kameraadschap en plezier...

Els Callens

Ruim zes jaar geleden zette Els Callens een punt achter haar professionele tenniscarrière, maar in februari van dit jaar opende ze haar eigen tennisschool in Wommelgem waar de gepassioneerde tennis-ster zelf les geeft.
Ze hoopt natuurlijk stiekem dat haar school een nieuwe tenniskampioen voortbrengt, maar voor alles vindt ze het belangrijk dat iedereen plezier beleeft aan tennis.

Els Callens had geen olympische plannen tot Dominique Monami, die toen nog Vanroost heette, haar in 1999 kon overtuigen van hun mogelijke medaillekansen op de Zomerspelen van 2000 in Sydney.

De twee begonnen meteen keihard te trainen en ze werden ook heel goede vriendinnen. Toch kenden ze elkaar na een jaar nog niet door en door en dat zorgde voor een ogenblik onzekerheid in hun match om het brons...

Ann Haesebrouck

De Belgische roeister Ann Haesebrouck nam deel aan drie Olympiades: 1984 Los Angeles, 1988 Seoel en 1992 Barcelona. Op haar olympisch debuut in Los Angeles pakte ze haar eerste en enige olympische medaille: brons in de skiff.

Voor de sportverslaggever was het meteen duidelijk dat zij derde was geworden, maar Ann Haesebrouck zelf twijfelde tot iemand van de veiligheid haar kwam feliciteren.

Wat volgde was overweldigend: wachten op het erepodium, de Belgische vlag en het volkslied en dan de medaille zelf natuurlijk, maar het mooiste, onvergetelijkste moment volgde daarna, toen ze met haar boot terugpeddelde naar haar coach...

Paul Vermeiren

Paul Vermeiren is een beroepsmilitair die als blauwhelm onder meer naar Kosovo en Afghanistan werd gestuurd. Als boogschutter nam hij voor ons land drie keer deel aan de Olympische Spelen. In 1988 schoot hij zich in Seoel naar een 17de plaats, in 1992 werd hij 12de in Barcelona en in 1996 vertrok hij in topvorm naar Atlanta.

Hij voelde zich in een ‘winning mood’ en plaatste zich vlot voor de halve finale, maar daar ging het mis. Vermeiren schoot onder zijn niveau en verloor. Ook in de kleine finale om het brons moest hij het onderspit delven. Na afloop van die wedstrijd was hij ontroostbaar en sprak hij de legendarische woorden: “Vierde. Niks! Vierde, dat zijn ze morgen vergeten!''

Maar zie, wij zijn de onfortuinlijke boogschutter niet vergeten en als hij terugblikt op zijn Spelen dan komt het incident in Atlanta natuurlijk bovendrijven, maar hij koestert toch vooral de overweldigende indruk die de openingsceremonie in Seoel op hem gemaakt heeft...

Ingrid Berghmans

Ingrid Berghmans, in de jaren 80 van de vorige eeuw de beste vrouwelijke judoka ter wereld, mocht absoluut niet ontbreken op de Olympische Spelen van Seoel in 1988.

Vrouwenjudo stond daar namelijk voor de allereerste keer geprogrammeerd als demonstratiesport. Zes weken voor de spelen blesseerde ze zich echter zo ernstig dat haar deelname aan de Spelen in het gedrang kwam… Gelukkig voor haar besliste dokter Jacques Rogge er toen anders over, want vier jaar later, toen Berghmans in 1992 op de Spelen van Barcelona afscheid wilde nemen van het internationale judo, moest ze ook echt forfait geven wegens een knieblessure.

De eerste echte vrouwelijke judokampioene is in haar hele carrière dus maar één keer naar de Spelen geweest. Van die Spelen staat de verbijsterende confrontatie met een Belgische snelwandelaar in haar geheugen gegrift...

Frederik Deburghgraeve

Frederik Deburghgraeve ging een eerste keer naar de Olympische Spelen in 1992, in Barcelona. Als 19-jarige keek hij z’n ogen uit in het Olympisch dorp, probeerde hij een praatje te maken met de topatleten en was hij gewoon al super-blij dat hij het sportevenement mocht meemaken. Maar een medaille zat er niet in.

Hij had wel van de sfeer kunnen proeven en het idee van een Olmpische titel liet Fredje raketje sindsdien niet meer los. Het zou tijdens de spelen van 1996 moeten gebeuren, in Atlanta.

Deburghgraeve zette alles op alles en leefde intensief toe naar zijn moment de gloire. Uiteindelijk haalde hij het goud op de 100m schoolslag. Frederik weet nog hoe hij zich de avond voor zijn topprestatie voorbereidde op wat de belangrijkste dag uit z’n leven zou worden...

Karen Donckers

De Belgische eventingruiter Karin Donckers, één van de beste amazones ter wereld, begon op haar negende met paardrijden en haar eerste grote doorbraak kwam er in 1992 toen ze zich plaatste voor haar eerste Olympische Spelen in Barcelona.

In 1996 had ze een ticket voor de Spelen in Atlanta, maar uiteindelijk ging ze niet omdat de dierenarts twijfels had bij de paarden die zouden meegaan. Ze streed wel opnieuw mee in 2000 in Sydney, in 2004 in Athene, in 2008 in Peking en nu dus ook in Londen.

Voor Karin Donckers blijven de Spelen van Barcelona de mooiste, omdat alles zo nieuw, spannend en overweldigend was, maar de Spelen van Sydney hebben haar als mens veranderd toen ze daar van haar paard viel...

Ilse Heylen

Judoka Ilse Heylen slaagde er deze keer niet in een medaille te winnen. Ze verloor nipt de kamp om de bronzen medaille. En ook al was de ontgoocheling net na de wedstrijd groot, toch is ze op zich blij dat er bij kon zijn. Het voorbije seizoen was ze immers ruim zeven maanden buiten strijd met een kruisbandkwetsuur.

Voor Ilse waren het haar derde Olympische Spelen. In 2008 werd ze zevende in Peking, in 2004 kaapte ze brons weg in Athene.

Aan dat olympisch debuut in de Griekse hoofdstad houdt ze misschien wel de sterkste herinnering over, omdat ze toen, geheel onervaren en onwetend, blunderde op de medailleceremonie...