de inspecteur
De 10 kleine gelukjes van Pendelaar Sofie
dagboek van een pendelaar
di 5 nov. - 4:39
Er zijn zo van die gebeurtenissen die je als pendelaar erg gelukkig kunnen maken. Het zijn vaak kleine dingen, die voor een niet-pendelaar onbenullig lijken. Eigenaardigheden misschien. Maar voor een pendelaar zijn ze de hemel op aarde en kunnen ze je dag goed maken.
1. De trein rijdt
Laten we maar beginnen met het belangrijkste: je trein rijdt. Je geraakt waar je moet geraken. Dat is al een goed begin.
2. De trein rijdt op tijd
Dit is eerder een Groot Geluk: de trein vertrekt op tijd en komt op tijd aan. In mijn geval vertrekt hij ’s ochtends doorgaans op tijd in Wervik. En hij komt meestal met vertraging aan. Die kan oplopen tot een kwartier of twintig minuten. Dus als hij dan toch eens op tijd arriveert in Brussel, dan maakt dat mijn dag goed.
’s Avonds vertrekt hij doorgaans met enkele minuten vertraging in Brussel. Als hij toch op tijd is, maakt mijn hart een sprongetje. Het begint al bij de aankondiging: als die op tijd is, word ik een beetje nerveus. Zou het? Zou het écht? Zou de trein vandaag op tijd vertrekken? Als een kleuter sta ik met blinkende oogjes en zweethandjes op het perron. Vaak is de ontnuchtering groot: er komt toch nog een trein tussen. Of we moeten gewoon lang wachten. Maar zolang hij komt, ben ik al blij.
3. De trein stopt net voor de trap
Je staat klaar om uit te stappen, voor de deur. Hij vertraagt. En dan stopt hij… precies op de plek waar je moet zijn. Net voor de trap naar de stationshal. Of net voor de fietsenstalling waar mijn fiets op mij staat te wachten. O, wat is dat een fijn moment.
4. Onverwacht bezoek
Onverwacht kom je een goeie vriendin tegen op de trein of op het perron. Dan is het feest! Een vriendin met wie je uren kunt kletsen. Zalig! En dan blijkt ze nog naar Brussel te moeten ook. Komt dat even goed uit! Jammer voor mijn medereizigers, maar dit wordt mijn moment van de dag. Met getater en gelach.
Of een collega die op het werk zegt: “Moet je naar het station? Ik ga met je mee!” Dat is zó gezellig. Niet heel alleen de tram en de metro op, maar in fijn gezelschap. Dat maakt het pendelen zoveel leuker.
Het moet ook wel gezegd: iemand tegenkomen op het moment dat je het liefst nog een dutje doet, behoort tot de categorie ‘de grootste ellende van een pendelaar’. Tegen mijn vaste pendelmaatjes kan ik in alle eerlijkheid zeggen: nu niet. We laten elkaar met rust als we moe zijn. Of als we moeten werken, of graag ons boek uitlezen. Maar iemand die maar af en toe pendelt, begrijpt dat niet. Die vindt het onbeleefd als je geen zin hebt om te praten.
5. Een plekje aan het raam
Ik zit altijd aan het raam. Dan kan ik naar buiten kijken. En kan ik mijn hoofdje tegen het raam leggen zodat ik zachtjes kan indommelen.
In Wervik vind ik 's ochtends makkelijk een plaatsje aan het raam. Op maandagmorgen is het vaak moeilijker, dan is het altijd drukker. 's Avonds, in Brussel, moet ik soms echt wel zoeken naar een plaatsje aan het raam. Maar ik zoek en blijf zoeken tot ik er eentje vind. Meestal lukt dat wel. En als het niet lukt, dan reis ik in eerste klasse. Ik betaal er een toeslag voor. Maar ik gun het mezelf, heel af en toe. Een extra klein gelukje.
6. De metro komt net aan
Op de metro moet je nooit lang wachten. Maar het is heerlijk als hij samen met jou aankomt. Je stapt het perron op, en daar komt hij aangereden. Het enige wat je moet doen is opstappen. Zalig!
7. De roltrap werkt
Ik heb zo mijn gewoontes. Dat heb je intussen wel al door.
In het Centraal Station in Brussel neem ik de vaste trap. Twee keer. Dat is een afspraak met mezelf. Wat beweging na dat stilzitten op de trein. In het metrostation Montgomery neem ik eerst de vaste trap, daarna de roltrap. Dat is omdat ik geen andere keuze heb: er is alleen een roltrap. In het metrostation Diamant neem ik de roltrap. Dat is pure luiheid: de vaste trap telt teveel treden.
Als één van de roltrappen niet werkt, dan is het grote ellende. Dat is vloeken. Zeker als er geen vaste trap in de buurt is. Dan moet je stappen op de stilstaande roltrap. Dat is niet leuk. Dus als de roltrap werkt, ben ik blij! Heel blij!
8. Een stiltewagon
Veel volk op de trein, maar iedereen is stil. De één zit te lezen, de andere luistert rustig naar muziek en nog een ander dommelt zachtjes in. Niemand belt, niemand tatert, niemand roept. Zalig.
9. Een glimlach
Een vrouw zit op haar telefoon te tokkelen. En plots begint ze stilletjes te glimlachen. Zo een lach die puur geluk uitstraalt. Ondeugendheid ook. Heeft ze net een berichtje van haar lief gekregen? Van haar minnaar? Van haar zus? Ik vraag het me af. Intussen geniet ik mee.
Ik kan echt genieten van de kleine gelukjes van anderen.
10. Cadeautjes
Uitdeelacties in het station zijn super! Je ziet het al van ver: pendelaars lopen met allemaal dezelfde kleine blikjes of yoghurtpotjes rond. Dan moet je alleen nog weten te vinden waar ze het cadeautje vandaan haalden.
Ik schaam me niet meer om in de rij te staan om een gratis drankje of snoepje te krijgen. Ik móet wel aanschuiven, het is mijn job. Bij De Inspecteur moeten we weten welke nieuwe producten er op de markt zijn en hoe die smaken. Aja. Ik schreef er al eerder over, je kan het hier lezen.
Als een klein kind ga ik met mijn gratis drankje op de trein zitten. Net terug van de kermis. De trein rijdt, hij is op tijd. In de wagon is het stil. Vóór mij moet iemand glimlachen terwijl ze op haar telefoon kijkt. Onderweg kom ik toevallig een vriendin tegen die ik al lang niet meer gezien heb. En de trein stopt vlak voor de fietsenstalling.
Wat kan pendelen heerlijk zijn.
