Treinblog #16 Open brief aan de directie van de NMBS

Beste NMBS-bazen,

Wat een gedoe gisteravond zeg! Een boom op de sporen en spoorlopers in volle spits: genoeg voor een complete treinchaos. Arme NMBS. Want jullie kunnen er niks aan doen. Haha.

Frustratie

Mijn trein is afgeschaft en jullie vinden het niet nodig mij tijdig te verwittigen.
De trein die ik neem, heeft vertraging door een boom.
In Kortrijk rijdt de trein naar Poperinge voor mijn neus weg.
De volgende trein, 3 kwartier later, heeft 6 minuten vertraging.

Een mens wordt daar boos van. En gefrustreerd.

Neen, NMBS, ik ben niet zozeer boos omdat mijn trein is afgeschaft. Wél omdat jullie het nalaten mij op tijd te verwittigen zodat ik mij daarop kan voorbereiden en minder tijd verlies.

Neen, NMBS, ik ben niet boos omdat er een boom op de sporen gevallen is. Of omdat er mensen op de sporen lopen.

Wij pendelaars zijn niet gefrustreerd omdat er telkens weer dingen gebeuren waar jullie niks aan kunnen doen. Wij zijn boos omdat er ook nog eens dingen gebeuren waar jullie niks aan kunnen doen. En waar jullie ook niks mee doen.

Vatje vol

Mocht mijn trein elke dag op tijd zijn, dan zou ik het wel eens kunnen hebben dat een boom de sporen verspert. Mocht ik elke dag op tijd op mijn werk arriveren, dan zou ik er begrip voor hebben dat er chaos is omdat er mensen op de sporen lopen.

Helaas. Dat is niet zo. Dus ja, wij pendelaars steigeren bij het minste dat -alweer- verkeerd loopt. Neem het ons niet kwalijk. Wij willen ook alleen maar op ons werk geraken. En terug.

Pendelen is zoveel meer dan de trein nemen. Pendelen is wachten, geduld hebben, begrip hebben, gokken, hopen en kalm proberen te blijven. Ja, er kan al eens iets fout lopen. Maar ‘eens iets’ en ‘elke dag verschillende dingen’, dat is een groot verschil.

Scheldpartijen

Het wordt de pendelaars te veel. Een man die net als ik zijn trein voor zijn neus ziet vertrekken, scheldt een NMBS-medewerker de huid vol. ‘Konden jullie die aansluiting dan niet verzekeren? Eén minuut wachten en ik kon mee!’. De man is boos. En dat zal niet zijn omdat hij voor de eerste keer zijn aansluiting niet haalt.

De NMBS-medewerker wordt ook boos. Hij heeft het lastig. ‘Ik heb net geprobeerd om alle pendelaars van een andere trein op deze trein te krijgen. Er zijn tal van vertragingen, er zitten mensen vast, we hebben een boom op de sporen, een aanrijding met een auto en spoorlopers. Ik kan ook niet iedereen helpen’. Hij roept. Herpakt zich. Zucht eens diep. Arme man.

Triest

Het is triest. Kijk wat jullie doen, beste directieleden van de NMBS: twee volwassen mannen roepen en schelden. Eén werkt voor jullie, de andere is één van jullie vaste klanten. Ze zijn boos. Moe. Hun vatje is vol. Omdat jullie het niet bolwerken. Omdat jullie de zaken niet aanpakken.

Mijn hart bloedt als ik de mannen zie. Hopelijk bloedt ook jullie hart. Niemand wordt hier beter van.

Er is altijd iets. Altijd. Iets. Elke keer weer.

En jullie mensen doen zó hard hun best om alles zo goed mogelijk op te vangen. En het het leed voor ons te verzachten. Maar ze verdienen beter. En wij ook.

Ja, NMBS, wij pendelaars willen graag begrip hebben voor omgevallen bomen en spoorlopers. Maar alleen als jullie ook begrip hebben voor élke minuut die wij elke dag verspillen aan jullie inefficiëntie. En als jullie er iets aan doen. Respect moet van twee kanten komen.

Groeten,

Een trouwe pendelaar