de inspecteur
Treinblog #21 De staking
dagboek van een pendelaar
wo 13 feb. - 5:58
Op een stakingsdag laat ik de trein links liggen. Ik weet het, ja, er is een minimale dienstverlening. Maar toch. Ik werk te veraf van huis om het risico te nemen. Het bezorgt mij nodeloze stress.
Ik heb het ooit gedaan. Op een stakingsdag met de trein naar Brussel. Ik wist helemaal niet zeker of ik thuis zou geraken. Op de app stond mijn trein eerst wel aangekondigd, dan niet, dan met vertraging… Uiteindelijk heeft een collega me naar Gent gebracht met de auto. In Gent kon ik een stoptrein naar Kortrijk nemen. En in Kortrijk is mijn man mij komen halen. Stress. Nodeloze stress.
Nu kunnen ze het toch!
Al meer dan een week op voorhand wordt de staking aangekondigd. ‘Let op, er zullen minder treinen rijden. Plan je reis een dag op voorhand via de app.’ Hoezo? Plan je reis een dag op voorhand via de app? Ze kunnen mij een kwartier voor vertrek soms nog niet bevestigen of mijn trein zal rijden. En nu kunnen ze het een dag op voorhand?
Inderdaad, op dinsdag zie ik al dat mijn trein naar Brussel op woensdag niet zal rijden. Ze kunnen het dus toch! Ze kunnen een dag op voorhand de planning bekijken! Het kan! Het is mogelijk! Haleluja!
Zou het dan gewoon een kwestie zijn van niet willen? Of denk ik nu te snel? Lieve NMBS, houden jullie ons voor de gek?
Mijn auto, mijn vrijheid
Ik wou vandaag thuis werken. Mijn werkgever laat dat toe (waarvoor duizendmaal dank!). Helaas, ik heb een vergadering in Gent. Ik beslis om met de auto naar Gent te gaan.
Zalig! Ik kan luidkeels meezingen met de Nits die door mijn boksen schallen. Ik kan de verwarming zo heet zetten als ik zelf wil. Er komt niemand tegen mij aan zitten. Ik word niet gestoord door ongewenste gesprekken en luide telefoontjes. Hèhè. De auto, wat een luxe!
Tja.
Ik kan niet lezen. Ik ben net een heel spannend boek aan het lezen, ik kijk er elke ochtend naar uit om verder te lezen. Helaas. Vandaag heb ik geen tijd. Ik moet rijden. Geconcentreerd blijven.
Ik kan niet werken. Er liggen tientallen mails op mij te wachten. Ik popel om ze te beantwoorden. Maar je laptop openen in je auto, neen, dat gaat niet.
Ik kan niet even dutten. Mijn kopje tegen het raam leggen. Even de ogen dichtdoen. Ogen open! Aandachtig zijn!
Bovendien sta ik bij het binnenrijden van Gent in de file. Rustig blijven. Geen stress.
Ik vind geen parkeerplaats. Grmbl.
De trein: wat was daar ook weer mis mee?
