Treinblog #22 Zalige vakantie

Ik kom ’s ochtends aan in het station van Wervik. Ik neem een trein later, die van 7u30. Een drukkere trein met een overstap in Kortrijk, maar ik kies er vanochtend bewust voor. Verandering van spijs doet eten…

Ik verwacht een perron vol jengelende tieners, luide muziek die uit verschillende speakers galmt, sigarettengeur en hier en daar de walm van een joint. Lawaai dus. En drukte die ik ’s ochtends liever ontwijk.

Stilte

Ik kom met mijn fiets aangereden. Het is zalig rustig. Ik zie bijna niemand op het perron. Het is er stil. O ja! Het is vakantie! Zalig!

Ik spring een gat in de lucht. Wat hou ik van die schoolvakanties! Ga maar allemaal op reis, blijf lekker lang in jullie bed liggen, ik geniet honderduit van mijn rustige treinrit.

Hoewel, rustig is relatief. Vakantie betekent ook daguitstapjes. Naar de Zoo of de zee. Met enthousiaste of oververmoeide kinderen. Vakantie betekent shoppen. Met vriendinnen lekker luid tetteren op de trein en met zakken vol kledij terug naar huis treinen. Vakantie betekent: onwennige pendelaars. Die de knepen van het vak niet kennen.

Deur dicht

Ik zit op mijn bankje op de trein. Alleen. Hèhè. Schuin tegenover mij zit een student die volgens mij zeer zelden de trein neemt. Achter mij, dicht bij de deur, zitten ook eenmalige pendelaars.

Hoe ik dat weet? Ze laten de deur openstaan. De koude lucht komt binnen, het lawaai stoort mij geweldig. Er is normaalgezien wel altijd een pendelaar in de buurt die de regel respecteert: je doet de deuren dicht. Gebeurt het niet door degene die net is gepasseerd, dan doet de pendelaar die het dichtst bij de deur zit, de deur dicht.

De mensen blijven gewoon zitten. De deur staat open. Ik sta op. Doe de deur dicht. Verbaasde én onverschillige blikken.

Confronterend

Het is pas als er veel dagjestoeristen op de trein zitten, dat je beseft welke gewoontes wij pendelaars onszelf hebben aangeleerd. Hoe smooth het elke dag verloopt. Hoe we ongeschreven wetten en regels respecteren, die we zelf hebben ingevoerd. In alle stilte.

Het is best confronterend. We zijn gewoontedieren. Functioneren het best als alles normaal verloopt. Als iedereen zich gedraagt zoals een pendelaar zich hoort te gedragen. We moeten al genoeg onvoorspelbaarheid incasseren.

Voor mij mag het elke dag vakantie zijn.